Eγκαταλείποντας το πίσω galley

Προσγειωθήκαμε απότομα τελικά... αυτό το "άρθρο" είναι απλώς αποχαιρετιστήριο, έτσι για να εξωτερικεύσω κάπως τη συγκίνηση και να σταματήσω να μυξοκλαίω μόνη μου! Στο κάτω κάτω θά χουμε να θυμόμαστε πολύ ωραία πράγματα! Ήταν 8 μήνες με πολλή δράση δράμα δάκρυα αναταράξεις abp's και λοιπά και λοιπά.... Ήμασταν ένα στρουμφοχωριό - ίδια ρούχα- μοναδικοί όμως άνθρωποι! Μάθαμε πρώτες βοήθειες (ακούω βλέπω αισθάνομαι) και ξέρουμε πώς "καλούμε βοήθεια" με το δείκτη του χεριού πάντα, κάναμε τσουλήθρα, ναυαγοσώσαμε η μια την αλλη, ψήσαμε τοστ, κρουασάν, παγώσαμε γιαούρτια, σερβίραμε, μαζέψαμε , σκουπίσαμε , τελειώσαμε...αλλά πάνω απ όλα πετάξαμε και νομίζω πως δε θα προσγειωθούμε ποτέ, γιατί απλά δε χρειάζεται..είναι ωραία εκεί πάνω, γιατί ό,τι καιρό και νά χει στη γη πάνω απ τα σύννεφα εμείς πάντα βλέπαμε ήλιο..
Τώρα όποτε ακούω αεροπλάνο γυρνάω και κοιτάζω τον ουρανό, μού χει γίνει κάπως σαν τικ, ενώ στο νηπιαγωγείο που το έκαναν τα άλλα παιδάκια το σνόμπαρα.. Νομίζω πως δε θα μου ξεκολλήσει ποτέ και όποτε κοιτάζω θα θυμάμαι όλα τα ωραία που περάσαμε μαζί! Δε θα σας ξεχάσω ούτε για πλάκα CCMs και SCCMs μου!! Τhe SKG base is still alive :P