Groundation και ...ΞΥΛΟ!

Άλλη μια φορά επιβεβαιώνουμε τον κανόνα ότι είμαστε ένα εξαιρετικά καθυστερημένο είδος οργανισμού. Χθες λοιπόν έγινε η συναυλία των Groundation στο παλατάκι του πολυαγαπημένου βασιλέα μας εδώ στη Θεσσαλονίκη. Οι Groundation είναι μια ρέγκε μπάντα που προάγει τα συνήθη μηνύματα της ρέγκε περί ειρήνης και αγάπης κ.λ.π. ας μη χρονοτριβώ με αυτά! Η συναυλία ευχάριστη κι ωραία. Με το που τελειώνει όμως  και καθώς πηγαίνουμε προς την έξοδο τρώω μια σπρωξιά και βλέπω να με προσπερνάνε τρέχοντας ο Νέγρης -γνωστός αρειανός, συντονιστής της κερκίδας του super 3 μεταξύ άλλων ρόλων του στο σύνδεσμο, ο οποίος καθώς είναι και δημοσιογράφος βρισκόταν εκεί για να τραβήξει φωτογραφίες- και πίσω του ένα μπούγιο κωλόπαιδα  που τον πλάκωναν στις κλωτσιές και αφού τον έριξαν κάτω συνέχισαν να τον κλωτσάνε, μέχρι να μαζευτεί κόσμος οπότε και εξαφανίστηκαν. Υπέροχα , μπράβο παιδιά! Δηλαδή 5 λεπτά πριν που ο άλλος διακήρυττε το world peace και ζητωκραυγάζατε από κάτω δεν είχατε συναίσθηση τι έλεγε ο τραγουδιστής; Γιατί πρέπει τις οπαδικές σας μαλακίες να τις λύσετε ΣΕ ΡΕΓΚΕ ΣΥΝΑΥΛΙΑ!! Αν θέλετε να πλακώσετε το Νέγρη μπορείτε πολύ απλά να ρθείτε στη Χαριλάου, όλο και κάπου θα τον πετύχετε, έπρεπε να το κάνετε στους Groundation όμως για να αποδείξετε τι; Ότι ήρθατε στη συναυλία ως σιχαμένα ποζέρια που απλώς δηλώνουν παρουσία σε κάθε event για να φαίνεται ότι πήγαν, χωρίς καν να συνειδητοποιούν τι πρεσβεύει η μπάντα και το είδος μουσικής. Άμυαλα νιάνιαρα, παλιοακοινώνητα!
  Και κράξιμο νούμερο 2: 100 σεκιουριτάδες υπήρχαν στην περιοχή, με μόνο τους καημό να μην μπει κανείς τζάμπα στο live. Πού σκατά ήσασταν εσείς όταν πετάξανε τον άλλο κάτω και τον κλωτσούσαν;
Τα αφεντικά της πόλης... Ποιοι είναι αφεντικά μωρέ; Ένα μάτσο μαλάκες που δεν έχουν ζωή έξω από το ποδόσφαιρο; Και όλους σας βάζω μέσα ό,τι ομάδα και νά 'στε! Όσο είστε φανατισμένοι θα είστε και καθυστερημένοι! Ποδοσφαιρόκαβλοι, κομματόκαβλοι, στρατόκαβλοι όλοι! Υπηρετείτε την υποτιθέμενη ιδέα η οποία είναι απλά μια μούφα στηριγμένη σ' ένα σωρό παράγοντες που βγάζουν λεφτά από τη δική σας αφοσίωση. Και δεν μπορούμε να πάμε σε μια συναυλία σαν πολιτισμένοι, γιατί ούτε πολιτισμένοι είμαστε ούτε και να προσποιηθούμε τους πολιτισμένους μπορούμε. Σκατά στα μούτρα μας λοιπόν

Νιαουρίσματα

 Λαλαλαλααλααλαλααλαααλα ή μήπως νιάου; doesn't matter απλά δοκιμάζω το πληκτρολόγιο του λαπ τοπ… απίστευτη λύτρωση να γράφεις σε διαφορετικό υπολογιστή! Αυτή η ώρα του απογευματο -βραδιού (δε λέω σούρουπο για να μην ακουστώ κλαψογραφική) είναι εξαιρετικά βαρετή. Γι’ αυτό είναι η κατάλληλη να ακούσεις pink floyd, για να μετατραπεί η αδράνεια σε ευγενές χαώδες χάσιμο.
 

Αν και σταμάτησα να γράφω στο μπλόγκ δε σταμάτησα να προβληματίζομαι – διάφορα έμπαζε το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, του στυλ: πόσο πρέπει να ξανοίγεσαι στους άλλους, πώς να ξεχωρίζεις τους γκέι από τους στρέιτ και να μην πέσεις στην bi παγίδα, τι απέγινε το “Imagine” που είχαν στείλει στο διάστημα... Επιπλέον ξεκίνησα τα μπάνια στη θάλασσα στην άδεια παραλία της Χαλκιδικής. Ξέρω, έπρεπε να πάω κάπου πιο καγκούρικα να νιώσω λίγο λαϊκό προσκύνημα, αλλά η underground ανατροφή μου με κράτησε σε ασφαλή απόσταση από τα μπιτσόμπαρα.

 Έτσι λοιπόν παρότι είχα θέματα στο μυαλό για να αραδιάσω, ήταν όλα τόσο ανούσια που δεν τους αξίζει κάτι παραπάνω από -καλή ώρα- απλή αναφορά. Νομίζω πως εκείνο το σοβαρό που προβληματίζει και εμένα και όλους μας είναι το τι μας περιμένει. Χαζή έκφραση αυτό το τι μας περιμένει. Υπονοεί μια ηλίθια νομοτέλεια λες κι εμείς κανένα ρόλο δεν παίζουμε στη ζωή μας. Όλα όμως εξαρτώνται από το τι θέλουμε από αυτή.. Να βολευτούμε με μια εύκολη υποτυπώδη δουλίτσα που δε χρειάζεται και πολύ ζόρισμα, να βρούμε ένα σπιτάκι σε μια ήσυχη πόλη, να παντρευτούμε με κάποιον που ταιριάζει στις προδιαγραφές του σογιού μας και ύστερα να φέρουμε σε «αυτόν τον κόσμο τον καλό» παιδιά που θα νιώθουν και θα είναι μια ζωή χαμένα. Όπως κι εμείς, τα παιδιά της περίφημης γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτοί που πρώτα αγωνίστηκαν κι ύστερα αφού ξεθύμαναν πούλησαν ιδανικά και πιστεύω για να αγοράσουν μια θέση στους κοινοβουλευτικούς θρόνους. Η μεταπολίτευση μας έσωσε από τη χούντα αλλά όχι από τα κουσούρια της σύγχρονης Ελλαδάρας, όπου η αξιοκρατία δεν κοιτά βιογραφικό, αλλά το ισχυρότερο κονέ.

 
Πώς θα χωρέσουμε λοιπόν εμείς “ οι νέοι ” σε αυτή την κοινωνία που δεν προνόησε ποτέ για την ύπαρξή μας; Δεν μπορούμε πια «να περιμένουμε» τι θα μας βρει. Δεν μπορούμε πια να είμαστε αδιάφοροι. Γιατί όταν όλο αυτό που συμβαίνει εκραγεί και ισοπεδωθεί – που θα γίνει γιατί δεν απέχουμε πια πολύ από τον πάτο, εμείς θα αγωνιστούμε για να χτίσουμε ένα καινούργιο κόσμο, στον οποίο εμείς θα είμαστε οι πολιτικοί, εμείς οι επιχειρηματίες, εμείς οι εργάτες, εμείς οι πολίτες. Στον κόσμο αυτό δε θα χωράνε πια προδότες κερδοσκόποι. Αυτοί αποφάσισαν να δανειστούν από τη δική μας ζωή, δε θα περιμένουμε να μας την επιστρέψουν, πρέπει να τους την πάρουμε πίσω μόνοι μας.

Ακούω συνέχεια  γνωστούς να μου λένε πως θα πάνε στο εξωτερικό να κάνουνε καριέρα. Ως πότε πιστεύουμε ότι θα ενθουσιάζεται το εξωτερικό με την άφιξή μας και θα μας προσφέρει δουλειές αβέρτα; Όλοι στο εξωτερικό θα βολευτούμε; Κι εδώ ποιοι θα μείνουν, όσοι δεν έχουν λεφτά να φύγουν στο εξωτερικό και οι γονείς μας για όσο ακόμα θα παίρνουν σύνταξη; Αν φυσικά παίρνουν.. Δεν είναι η λύση να σωθούν οι δύο τρεις που θα βρούνε δουλειά κάπου έξω. Πρέπει επιτέλους να φροντίσουμε αυτά τα ιδανικά του έξω που τόσο θαυμάζουμε, να εφαρμοστούν εδώ. Εδώ, στον τόπο που μένουμε. Δε χρησιμοποιώ λέξεις όπως πατρίδες και έθνη. Οι έννοιες αυτές έχουν σαπίσει τόσο πολύ που ντρέπεσαι και να τις λες, γιατί τις έχουν ενστερνιστεί κάτι σιχαμερά ναζιστικά αποβράσματα που παινεύονται ότι παλεύουν με το σύστημα.

 Οπότε να το πρόβλημα: Πώς θα γίνει να αλλάξουμε αυτό τον τόπο; Πώς επιτέλους θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Και πώς νικάς όταν δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που πρέπει να νικήσεις; Εδώ δεν έχουμε απλώς την ανατροπή ενός δικτάτορα, εδώ ο εχθρός είναι η αφηρημένη έννοια του συστήματος.
 
Αϊ συχτήρ (κατάλοιπο τουρκικών σίριαλ), καλά που έρχεται καλοκαίρι και μεταθέτει τους προβληματισμούς για το Σεπτέμβριο. Στρουθοκαμηλισμός ολέ. Μπορεί να βγήκα εκτός θέματος, αλλά δεν είπα ότι έχω θέμα.

 Ίσως από την άλλη να φταίει το ευγενές χαώδες χάσιμο που λέγαμε...

 

Eγκαταλείποντας το πίσω galley

Προσγειωθήκαμε απότομα τελικά... αυτό το "άρθρο" είναι απλώς αποχαιρετιστήριο, έτσι για να εξωτερικεύσω κάπως τη συγκίνηση και να σταματήσω να μυξοκλαίω μόνη μου! Στο κάτω κάτω θά χουμε να θυμόμαστε πολύ ωραία πράγματα! Ήταν 8 μήνες με πολλή δράση δράμα δάκρυα αναταράξεις abp's και λοιπά και λοιπά.... Ήμασταν ένα στρουμφοχωριό - ίδια ρούχα- μοναδικοί όμως άνθρωποι! Μάθαμε πρώτες βοήθειες (ακούω βλέπω αισθάνομαι) και ξέρουμε πώς "καλούμε βοήθεια" με το δείκτη του χεριού πάντα, κάναμε τσουλήθρα, ναυαγοσώσαμε η μια την αλλη, ψήσαμε τοστ, κρουασάν, παγώσαμε γιαούρτια, σερβίραμε, μαζέψαμε , σκουπίσαμε , τελειώσαμε...αλλά πάνω απ όλα πετάξαμε και νομίζω πως δε θα προσγειωθούμε ποτέ, γιατί απλά δε χρειάζεται..είναι ωραία εκεί πάνω, γιατί ό,τι καιρό και νά χει στη γη πάνω απ τα σύννεφα εμείς πάντα βλέπαμε ήλιο..
Τώρα όποτε ακούω αεροπλάνο γυρνάω και κοιτάζω τον ουρανό, μού χει γίνει κάπως σαν τικ, ενώ στο νηπιαγωγείο που το έκαναν τα άλλα παιδάκια το σνόμπαρα.. Νομίζω πως δε θα μου ξεκολλήσει ποτέ και όποτε κοιτάζω θα θυμάμαι όλα τα ωραία που περάσαμε μαζί! Δε θα σας ξεχάσω ούτε για πλάκα CCMs και SCCMs μου!! Τhe SKG base is still alive :P

Στη φυλακή της πόλης

Γλιτσιασμένη  Θεσσαλονίκη..  η υγρασία κι η ζέστη σου δημιουργούν μια αίσθηση βατραχιού εγκλωβισμένου σε βρωμερό έλος. Προσωπικά το υπομένω λόγω εργασίας,  δεν ξέρω όμως τη δικαιολογία για τους μη εργαζόμενους που παραμένουν εδώ.
 Καταθλιπτικιά πόλη.. Οι βρεγμένοι δρόμοι δίνουν την εντύπωση ότι πιτσιλίστηκαν από τη γιαγιά του διπλανού μπαλκονιού με το λάστιχο, ενώ στην πραγματικότητα έβρεξε.  Έβρεξε με μια σιχαμένη βροχή όπως σιχαμένη είναι κι η ατμόσφαιρα. Μη βρέχεις καλύτερα άμα έιναι έτσι. Μια αηδία. Η Χαλκιδική ήταν όαση αλλά οι διήμερες εξορμήσεις δε φτάνουν για να ξεπλύνεις τη Θεσσαλονίκη από πάνω σου.
Κι έτσι κάθομαι εδώ και γκρινιάζω, περιμένοντας να τελειώσουν τα τούρκικα και να καταλάβω την τηλεόραση.
Μόνο Βαλκανική Ιστορία δεν μπορώ να διαβάσω. Νωρίς είναι ακόμα βέβαια., αλλά με τέτοιο κλίμα πάντα νωρίς θα είναι! Και ο Σεπτέμβρης θα σκάσει εκεί που δεν το περιμένεις.
Θέλω ένα μήνα να ταξιδεύω από δω κι από κει, μακριά απ τη Θεσσαλονίκη, μακριά από κινητά ίντερνετ κι ιστορίες (ειδικά βαλκανικές).
Προς το παρόν διαβάζω κανα (εξωσχολικό) βιβλίο να ανοίξει το μάτι μου γιατί η άδεια αργεί ακόμα και η παραμονή στην πόλη απαιτεί διεξόδους του μυαλού. Ιδιαίτερα με προβλημάτισε "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι" (προφανώς διαβάζω τα βιβλία που δίνει δώρο το Βήμα τις Κυριακές- εκεί έχει φτάσει η νωχελικότητά μου). Αυτός ο τύπος υποτίθεται πως ανταλλάζει την ψυχή του με την αιώνια νεότητα, κι έτσι το πορτραίτο του γερνάει και επωμίζεται όλα τα βάρη της "άστατης ζωής" του Γκρέι, ενώ αυτός παραμένει νέος και άφθαρτος, μα διαφθείρεται η ψυχή του. Στο τέλος δεν αντέχει και καταστρέφει το πορτραίτο αλλά μαζί πεθαίνει κι αυτός και το πτώμα του γίνεται γερασμένο και κατεστραμμένο σαν το πορτραίτο. Έτσι έχει το πράγμα..
 Θα ήταν σίγουρα μια δελεαστική πρόταση η αιώνια νεότητα - άρχισα νά χω και κάτι ηλικιακούς προβληματισμούς τελευταία- αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι θα έκανα αν είχα την επιλογή. Η ψυχή είναι πολύ ακαθόριστη για να την ανταλλάξεις. Είναι σα να σου λένε να ανταλλάξεις ένα σπίτι σ ένα βουνό που δεν το έχει δει κανείς ούτε καν εσύ δεν έχεις πάει, με μια βίλα στο Παρίσι. Όλοι θα σε κάνουν παρέα για να τους πάρεις μαζί στο σπίτι στο Παρίσι. Ψεύτικες φιλίες όμως- θα ψωνίσουν 2-3 φορές απ τα Dior θα χρεωκοπήσουν και δε θά χουν λόγο και λεφτά να ξανάρθουν.. Από την άλλη το σπίτι που δεν έχεις ανακαλύψει μπορεί να είναι σ ένα φανταστικό μέρος όπου θά σαι ελεύθερος και θα σ ακολουθήσουν μόνο αυτοί που αξίζουν. [η βίλα στο Παρίσι είναι το "φαίνεσθαι", το σπίτι στο βουνό το "είναι"- γιατί οι βραδινοί συνειρμοί δεν είναι πάντα κατανοητοί].
Αλλά πέρα απ τις φιλοσοφικές παρανοϊκές σκέψεις, δεν έχω στ αλήθεια τέτοιο δίλημμα να στρώνεται μπροστά μου. Ούτε σπίτια στο βουνό και στο Παρίσι, μόνο στη Θεσσαλονίκη ..Αυτή η λέξη πλέον πυροδοτεί μέσα μου ακατάπαυστο εκνευρισμό..
Αναπολώ και την Καβάλα, εκεί μάλιστα, είσαι δίπλα στη θάλασσα κι όποτε σου τη δώσει πας και βουτάς. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται! Μια θάλασσα κι ένα μαγιώ της προκοπής.
Τέλος σκέφτομαι τον καημένο το Σήφη (το ποδήλατο)  που τον έχω παρατημένο πόσο καιρό. Ιδού το τίμημα του να αποτελείς "σημείο" όπως μαθαίνουμε και στη Σημειολογία. Ένα ποδήλατο-σημείο λοιπόν που θέλει επειγόντως πλύσιμο και φούσκωμα στα λάστιχα. Όλοι αυτό χρειαζόμαστε αν το καλοσκεφτείς.. Μήπως δεν είμαστε όλοι σημεία?
Η παράνοια από την υγρασία κατακλήζει επικίνδυνα το νευρικό μου σύστημα, ήρθε η στιγμή να υπογράψω το έργο και να φύγω. Με το πολύ μπλα μπλα τελειώσαν τα τούρκικα κι άρχισαν τα αμερικάνικα. Να δω πώς θα κοιμηθώ πάλι με το φεγγάρι μες στα μούτρα- δεν κλείνω παντζούρια με τέτοια ζέστη. Κι ας σεληνιαστώ..

 

Λίγα λόγια για το Extreme Sports Festival

  Ένα συνεταιρικό άρθρο από τις Καλλιοντζή Χαρά, Τέγου Διώνη και εμένα...                     

  

Ας μιλήσουμε για το Extreme Sports Festival που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο 12 και 13 Μαϊου. Δεδομένου ότι διεξήχθη για πρώτη φορά, θα είμαστε σχετικά επιεικείς στην αξιολόγησή μας. 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θα δώσουμε μία σύντομη περιγραφή των μορφών του φεστιβάλ (κανονικά θα δίναμε μια σύντομη περιγραφή του χώρου αλλά δεν είμαστε τίποτα κλισέ
δημοσιογραφοπαραπαίδια). Αρχίζουμε από τα χαλαρά...

Ένας από τους παρευρισκόμενους στη διοργάνωση που μας κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ο “ποδηλατάς-ρακούν”. Δεν πρόκειται για το κοινό ρακούν που ξέρουμε όλοι μας από το national geographic ή την Ποκαχόντας (παραπέμπουμε σε πηγές για όλα τα γούστα), αλλά για έναν παραηλιοκαμένο, ποδηλατόκαβλο που βγάζει τη γλώσσα και κλείνει τα μάτια (νομίζοντας ότι κανείς δεν τον παρατηρεί) προκειμένου να προστατευτεί από τον ήλιο. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η αμηχανία όταν του μιλάει κάποιος άγνωστος, η οποία εκφράζεται με τον και καλά cool μορφασμό -κλείσιμο ματιού και άμπαλο άνοιγμα στόματος -με μία προγναθική τάση- λέγοντας τη διαχρονική ατάκα “ΟΚ”. Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε το thumbs up που του βγαίνει αυθόρμητα, μιμούμενος τους φίλους του που είναι πιο εξανθρωπισμένοι. 


Μια ακόμα μορφή του φεστιβάλ ήταν ο Φανέλας. Σίγουρα, το μυαλό σας θα φαντάζεται έναν κοντό, ντουροσκεϊτά, τζιβάτο, μαυρισμένο και σχετικά καλό στο αντικείμενό του φρύδωπα. Κι όντως, πέσατε μέσα, γιατί γι’ αυτόν ακριβώς τον τύπο ανθρώπου μιλάμε. Ο Φανέλας κάνει σκέιτ σα να χορεύει βαριά ζεϊμπεκιά με μουσική υπόκρουση τα μπιτοτράγουδα του Underground (του σκεϊτομάγαζου, από το οποίο προφανώς θα αγόρασε και τη φανέλα, ή μπορεί και να του τη δώσαν τζάμπα γιατί είναι μάγκας). 
Το ιδιαίτερο αυτής της φανέλας είναι το εξαιρετικά μεγάλο άνοιγμα του μανικιού (για να μη φαίνεται το σημάδι του ιδρώτα της μασχάλης του). Ο τρόπος που είναι φτιαγμένη δεν είναι τυχαίος: Όπως στα χρόνια του πολέμου, οι στρατιώτες φορούσαν κόκκινα μπλουζάκια, ώστε να μη διακρίνεται το αίμα όταν πληγώνονται και αποθαρρύνονται οι υπόλοιποι στρατιώτες, έτσι και ο Φανέλας, φοράει αυτή τη φανέλα, για να τον βλέπουν οι άλλοι επίδοξοι σκεϊτάδες και να παίρνουν κουράγιο, επειδή και καλά δεν ιδρώνει για να κατορθώσει το ζεϊμπεκικοσκέιτ.

Μερικοί απ τους σκεϊτάδες που παίρνουν κουράγιο απ τη φανέλα του Φανέλα

Ο σταρ της διοργάνωσης ήταν φυσικά ο βιρτουόζος του Motocross (των “ξερών”, όπως λένε στο χωριό της Χαράς), ο Νόντας ο Λογοθέτης (δεν είναι κοροϊδευτικό το ονοματεπώνυμο, άσχετα με τη συνειρμική παραπομπή στο “Μπάμπης ο Σουγιάς”). Το Νόντα τον είδαμε πρώτη φορά, καθώς περνούσε από μπροστά μας μαρσάροντας. Εμείς σαν τρεις γκόμενες (το “σαν” μπορεί και να παραλειφθεί αλλά το βάζουμε χάριν ταπεινοφροσύνης), καθόμασταν πάνω σε ένα κουτί της ΔΕΗ και τον μπανίζαμε καγκουροτρόπως, κοιτάζοντας με συγχρονισμό που θα ζήλευαν και τα μπαλέτα του Μπολσόϊ, προς τη φορά που πήγαινε. Αφού τελείωσε το ζέσταμά του (και ζέστανε κι εμάς αρκετά άθελά του), σηκωθήκαμε και πήγαμε με την υπόλοιπη μάζα να παρακολουθήσουμε το show - ποζεριά που θα έδινε. Μπορούμε να πούμε πως ήταν αρκούντως εντυπωσιακός για τα δεδομένα της διοργάνωσης (χωρίς αμφιβολία ο εντυπωσιακότερος συμμετέχων). Αλλά πέρα από το καλό θέαμα: και όσον αφορά την εμφάνιση και όσον αφορά τις μοτο-δεξιότητές του, είχε μία αρκετά μεγάλη δόση επιδειξιομανίας (αναμενόμενη βέβαια για το είδος του). Η κορύφωση αυτής φάνηκε στο τέλος του show του, όταν πέταξε τα γάντια και τη μάσκα στο κοινό σαν ένας δεύτερος Ρουβάς.

Νόντας επί τω έργω

Κατα τ’άλλα, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η διοργάνωση ήταν πιο πολύ “α-διοργάνωση”. Πέρα από το Νόντα κι έναν συν-motocrossίτη του που εμφανίστηκε μόνο την πρώτη μέρα, δεν υπήρχε κάτι άλλο επαγγελματικό και οργανωμένο. (Ο παρακμιακός αγώνας paintball δε λαμβάνεται υπόψιν.)

Επιπλέον δε δόθηκε ευκαιρία να δοκιμάσουν οι απλοί επισκέπτες και όχι οι “τύπου Φανέλα” τα extreme σπορτς. Για το “κοινό” κοινό υπήρχε μόνο το climbing που το δοκίμαζαν μόνο όσοι δεν είχαν πρόβλημα δημόσιου διασειρμού και κάτι οχτάχρονα . 

Εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικού προγράμματος και show, ο μέσος επισκέπτης μετά το πρώτο μισάωρο δεν είχε τι να κάνει και βολόδερνε εδώ κι εκεί. 
Στα θετικά βέβαια συγκαταλέγονται οι τιμές της εισόδου και του αναψυκτηρίου που ήταν προσιτές, τα ποδήλατα που ήταν διαθέσιμα για ενοικίαση (πράγμα που συνειδητοποιήσαμε μετά το πέρας της διοργάνωσης) και φυσικά η πρωτότυπη ιδέα της διοργάνωσης ενός τέτοιου φεστιβάλ στην πόλη μας.
 

Eμείς και σα δημοσιογράφοι, αλλά πάνω απ όλα σαν ενεργό κομμάτι της νεολαίας θα θέλαμε να προτείνουμε για το επόμενο Extreme Sports Festival ορισμένες ιδέες:

Καταρχάς το όλο κλίμα θα έπρεπε να γίνει πιο ξεκάθαρο για το αν μπορεί το κοινό να συμμετέχει ή όχι στα διάφορα σπορ. Θα ήταν πιο ιδανικό ο επισκέπτης να μαθαίνει και κάτι για το κάθε σπορ και να μπορεί να δοκιμάζει ορισμένα από αυτά ( δε λέμε για παρα-5, μιλάμε για τα πιο πραγματοποιήσιμα τύπου rollers, ποδήλατα, skateboard, ετσέτερα). 

Επιπλέον το πρόγραμμα του σόου πρέπει να είναι οργανωμένο,  να μη στηρίζεται μόνο στην καλή θέληση των ερασιτεχνών, αλλά να περιλαμβάνει και κάποιες επιδείξεις από επαγγελματίες, όπως καλή ώρα ο Νόντας. Θέλουμε να έχει κι άλλους Νόντες τέλος πάντων! Κι ένα πρόγραμμα που να ορίζει τι ώρες θα διεξάγονται αγώνες και επιδείξεις, να ξέρει ο κόσμος πότε να έρθει και να του δίνεται ένα κίνητρο να μείνει εκεί. 

Όσον αφορά τη μουσική πλαισίωση του φεστιβάλ, πραγματικά υπάρχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης (γιατί ένας dj με το playlist ενός κοινού σκεϊτομάγαζου δεν είναι αρκετός)! Μια καλή ιδέα θα ήταν να συμμετέχουν εθελοντικά ερασιτεχνικές μπάντες ώστε να υπάρχει live μουσική που θα ζωντανεύει το όλο κλίμα. Μπάντες που δε θα ζητούν λεφτά, απλώς ένα κοινό να τους ακούσει: κάτι τύπου schoolwave. 

Ολοκληρώνοντας, έχουμε μια τελευταία πρόταση για τα βιντεάκια που είχε γυρίσει κάθε χορηγός, τα οποία ήταν πραγματικά μια πολύ καλή ιδέα, καθώς παρουσίαζαν διάφορα extreme sports και μπορούσε να πάρει μια γεύση ο επισκέπτης περί τίνος πρόκειται. Το ότι παίζονταν σε μια μικρή οθόνη μέσα στην αποθήκη όμως ήταν σημαντικό μειονέκτημα. Θα ήταν καλύτερο την επόμενη φορά να προβάλλονται με προτζέκτορα στον εξωτερικό χώρο γύρω από την αποθήκη ώστε να τραβάνε τα βλέμματα του κόσμου και να εισπράττουν την αρμόζουσα προσοχή.

Πριν κλείσουμε και σας αποχαιρετίσουμε οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές και στους συμμετέχοντες, γιατί παρά τα μειονεκτήματά του, το Extreme Sports Festival ήταν ένα πολύ θετικό και πρωτοπόρο εγχείρημα για τη Θεσσαλονίκη. Σίγουρα λόγω έλλειψης χρημάτων δεν μπορούσε να γίνει καλή προώθηση, με αποτέλεσμα να μη διαφημιστεί αρκετά και να μην προσελκύσει το αναμενόμενο κοινό. Ελπίζουμε σε μία επόμενη και πιο πετυχημένη διοργάνωση. Μέχρι τότε...
Τα λέμε 

Υ.Γ: Νόντα αν το διαβάζεις, την επόμενη φορά κοίτα να πετάξεις κάνα χαρτάκι με το νούμερό σου και άσε τα γάντια και τις μάσκες. ;)
 

Μια βόλτα στην Αθήνα

Μια μετεκλογική βόλτα στην πρωτεύουσα. Το κλίμα θα έλεγα πως δε φαίνεται να έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Στην πλατεία Μοναστηρακίου μερικοί μαύροι παίζουν κρουστά και τραγουδάνε. Μετανάστες κυκλοφορούν κανονικά κι οι τηλεοράσεις παίζουν την ομιλία του Βενιζέλου από την Ιπποκράτους. Χρυσαυγίτες δε βλέπω! Πού να εγερθούν 7 το απόγευμα οι "άνθρωποι"..

Η πρώτη μου στάση, αφού συνάντησα ένα φίλο, ήταν το κομμωτήριο της Τζέσικας,  απ αυτά τα κομμωτήρια τα κάπως ψυχεδελικά, για τζίβες κι ιστορίες. Το ρεπερτόριο μεταλλασσόταν από ρέγκε σε μέταλ, για να ικανοποιεί όλα τα γούστα των παρευρισκόμενων. Κεντρικό θέμα συζήτησης η χρυσή αυγή. Όλοι πασχίζουν να διαλευκάνουν το πώς συνέβη να μπει κάτι τέτοιο στη Βουλή. Ήταν κι ένας τύπος-μορφή που προσπαθούσα να καταλάβω αν έβριζε τους ίδιους τους χρυσαυγίτες ή τους ανίδεους που τους ψήφισαν- δεν έχει σημασία βέβαια γιατί όποιους και νά βριζε είχε δίκιο.

Μετά από μια σύντομη κι ευχάριστη παραμονή σηκωθήκαμε να πάμε βόλτα. Στο δρόμο βρήκαμε δυο παιδιά. Μου φάνηκαν φυσιολογικοί αρχικά μέχρι που πρόσεξα τη μπλούζα "Μολών λαβέ" και αντιλήφθηκα μια ατάκα από το φίλο μου του στυλ "μεγάλο ποσοστό πήρατε". Με αηδία και αποστροφή συνειδητοποιώ πως τα δυο παιδιά που βρίσκονται μπροστά μου είναι χρυσαυγίτες.. Δύο παιδάκια με εμφάνιση γυμνασίου , καημενόφατσες! Φρίκαρα!! Ο φίλος μου μας εξήγησε μετά πως απλώς κάνουν κάτι συναλλαγές εκ Καλαμάτας κι ότι είναι εντάξει παιδιά, αλλά δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε..

Ανεβαίνουμε προς Φιλοπάππου. Προσπερνάμε μια πολύ εκκεντρική μπάντα ντυμένοι όλοι σε στυλ Tiger Lilies, να τραγουδάνε το Bella Ciao- ήμουν σίγουρη ότι θα άκουγα κάπου αυτό το τραγούδι το επιβάλλουν οι μέρες- και μπαίνουμε στο δάσος.

Δεν είχα ξαναπάει εκεί πάνω, μ εντυπωσίασε το ότι υπάρχει ολόκληρο δάσος μες στην Aθήνα. Αλλά το αληθινό σοκ ήταν όταν φτάσαμε τέρμα πάνω στο βράχο. Από τη μία η Ακρόπολη φωτισμένη κι από την άλλη όλη η Αθήνα μπροστά στα πόδια μου: αν μη τι άλλο εντυπωσιακό! Αν έμενα Αθήνα θα πήγαινα συνέχεια εκεί πάνω .Στη Θεσσαλονίκη αράζουμε στο λιμάνι και νομίζουμε ότι είμαστε στη φύση! Πρώτη φορά διχάστηκα τόσο ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα..


Κατεβαίνουμε απ το λόφο και καταλήγουμε σε μια πολυκατοικία δίπλα στο μουσείο της Ακρόπολης όπου βρίσκουμε έναν γάτο με πολύ μαλακό τρίχωμα, αλλά παγερά αδιάφορο, αφού μας παράτησε και προτίμησε να πάει να κάτσει μόνος του. Επανήλθε στο προσκήνιο όμως όταν επιτέθηκε με τα νύχια του στο λαμπραντόρ της Σμαράγδας Καρύδη, που πέρασε από μπροστά του με την ιδιοκτήτριά του. Ο σκύλος μετά το σοκ αρνούταν να μπει στην πολυκατοικία, ήθελε προφανώς να τσαμπουκαλευτεί το γάτο- κλασσικός ψευτόμαγκας που τον πιάνει η μαγκιά όταν ο εχθρός έχει φύγει. Η Σμαράγδα Καρύδη πάντως συμπαθέστη.

Φεύγουμε να πάρουμε το δρόμο για το σπίτι κι αποχαιρετιόμαστε. Βγαίνω απ το μετρό και περιμένω το λεωφορείο. Ένας νεαρός απ αυτούς που δείχνουν ψιλοκαμένοι αλλά μπορεί και να μην είναι πλησιάζει σ ένα ταξιτζή και του λέει: "Φίλε να σου δώσω ένα κοτόπουλο να το μαγειρέψεις να φας;" . Ο ταξιτζής δεν το παίρνει. "Καταλαβαίνεις ότι στο χαρίζω αυτή τη στιγμή, δε θέλω κάτι", συνεχίζει ο δικός μας, αλλά και πάλι ο ταξιτζής αρνείται. Η επόμενή του απόπειρα ήταν σε μια κυρία, η οποία έφυγε τρομαγμένη. Στην τελευταία του προσπάθεια ο νεαρός βρίσκει έναν τύπο που κάθεται και περιμένει το λεωφορείο παίζοντας ντραμς στα γόνατά του με ακουστικά στ αυτιά (αυτός ήταν όντως καμένος δε χωράει αμφιβολία), του λέει: "Φίλε μαγειρεύεις;",
-"Μαγειρεύω ρε φίλε" του απαντάει αυτός,
-"Να σου δώσω ένα κοτόπουλο να μαγειρέψεις να φας;"
-"Ξέρω γω ναι".
Ο φίλος μας τρισευτυχισμένος του δίνει το κοτόπουλο και μπαίνει σ ένα μαγαζί παραδίπλα. Ο τυχερός της βραδιάς κρατώντας τη σακούλα με το κοτόπουλο γελάει και κοιτάζει στη σακούλα να διαπιστώσει αν είναι όντως κοτόπουλο. Γελάω κι εγώ μαζί. Ο δικός μας επιστρέφει κι εξηγεί στον άλλον: " Ψάχνω εδώ και κανα 2ωρο έναν άνθρωπο που νά χει ανάγκη, να του δώσω το κοτόπουλο, να φτιάξει ένα φαϊ να φάει, και ρε φίλε όλοι με κοιτάζουν ύποπτα, λες και τους πλησιάζω για να τους ζητήσω κάτι. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι απλώς θέλω να τους χαρίσω κάτι χωρίς αντάλλαγμα.".

Και σταματήσαμε να γελάμε κι εγώ κι ο καμένος κάτοχος πλέον του κοτόπουλου. Γιατί το παιδί  έλεγε μια αλήθεια: όσο κουφό κι αν μας φαίνεται σήμερα το να θέλει κάποιος να χαρίσει κάτι, το πραγματικά κουφό της υπόθεσης είναι ότι δεν θέλουμε να πάρουμε κάτι που μας χαρίζουν γιατί δεν πιστεύουμε πια στην ανιδιοτέλεια. Το λεωφορείο μου ήρθε και γύρισα σπίτι..σκεπτική.

Τώρα είναι το επόμενο πρωί και γράφω υπό τον ήχο του πιάνο που παίζει η ξαδέρφη μου- εξ ού κι η έμπνευση να γράψω. Χθες πήρα πολλές εικόνες σε μια μέρα , πολύ γεμάτη μέρα ! Ίσως κάθε μέρα θά πρεπε νά ναι κάπως έτσι: σε διαφορετικά μέρη , με διαφορετικές παρέες, να απαλειφθεί η ρουτίνα τέλος πάντων. Σε λίγες ώρες γυρνάω Θεσσαλονίκη, χωρίς ιδιαίτερη ανυπομονησία. Εκλογές, χρυσές αυγές, η καθημερινότητα, και τι θα γίνει τελικά.. όλα είναι στον αέρα, σε λίγο κι εγώ μαζί.              

Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω το πιάνο που ακούω αυτή τη στιγμή, θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο, ή μάλλον ένα κλείσιμο ανώτερο του κυρίως περιεχομένου.

 Καλημέρα λοιπόν από έναν ηλιόλουστο Αθηναϊκό ουρανό...

Λεωφορείον ο βόθρος

 Μια τυχερή ηλιόλουστη μέρα όπως η σημερινή ήταν η εκλεκτή για την επιστροφή μου εδώ στο blog , σε όλους εσάς αγαπημένοι μου! 

 Μπήκα λοιπόν σήμερα στο λεωφορείο -προδίδοντας το ποδήλατό μου λόγω πρωινής οκνηρίας-, επόμενη στάση μετά το τέρμα κι ο χαμός είχε ήδη ξεκινήσει....
 Το λεωφορείο φτάνει με καθυστέρηση στη στάση κι είναι τίγκα στον κόσμο λες και στο τέρμα του 10 μοίραζαν τζάμπα φαί (βέβαια με τις τελευταίες εξελίξεις του πατατο-εμπορίου τίποτα πια δεν αποκλείεται). Σε κάθε στάση αμέτρητοι εκπρόσωποι της τρίτης ηλικίας συνέρρεαν ασταμάτητα σε ασφυκτικό βαθμό αψηφώντας την ήδη πιχτροειδή κατάσταση (έφοδο στο ΙΚΑ "μυρίζομαι", καθώς και πολλά άλλα που δε θέλω να περιγράψω). Ανήμπορη εγώ μεταξύ των μηχανών έκδοσης και επικύρωσης εισιτηρίων ήμουν επικίνδυνα κοντά στο να αφήσω την τελευταία μου πνοή, είτε λόγω ασφυξίας απ το ζούληγμα, είτε εθελοντικά λόγω βρώμας. Αλλά σαν πολεμική ανταποκρίτρια επέζησα για να μεταφέρω αυτή την εμπειρία στο κοινό. Χέρια περνούσαν συνεχώς από πάνω μου για να βγάλουν εισιτήριο, είχα κυριολεκτικά κολλήσει στο κάγκελο για να αποφύγω την οδυνηρή επαφή, ποδοπατήθηκα από διάφορους, έφαγα και μερικές αγκωνίες  Ήταν αυτό που χρειαζόμουν

Βλέπεις αναγνώστη όσο καιρό και να κάνεις να μπεις σε λεωφορείο, μια διαδρομή αρκεί για να θυμηθείς τι σε κάνει να αγαπάς τον ΟΑΣΘ . 

Πάντως ό,τι και να λέμε τέρμα τα πρωινά λεωφορεία για αυτή (και την επόμενη) βδομάδα. Καλά πέρασα δε λέω αλλά μη κάνω και κατάχρηση της διασκέδασης.
Και για να κλείσω με ηθικό δίδαγμα, πάρτε μια εικόνα .Η αριστερή υπο-εικόνα έχει διαφορετική προοπτική απ τις άλλες δύο και συγχέεται το νόημα της εικόνας, αλλά την επέλεξα γιατί η προχειρότητα του δημιουργού της ταιριάζει με την όλη προχειρότητα της παρούσας ανάρτησης ;) 

Καλό Σαββατοκύριακο