Γλιτσιασμένη Θεσσαλονίκη.. η υγρασία κι η ζέστη σου δημιουργούν μια αίσθηση βατραχιού εγκλωβισμένου σε βρωμερό έλος. Προσωπικά το υπομένω λόγω εργασίας, δεν ξέρω όμως τη δικαιολογία για τους μη εργαζόμενους που παραμένουν εδώ.
Καταθλιπτικιά πόλη.. Οι βρεγμένοι δρόμοι δίνουν την εντύπωση ότι πιτσιλίστηκαν από τη γιαγιά του διπλανού μπαλκονιού με το λάστιχο, ενώ στην πραγματικότητα έβρεξε. Έβρεξε με μια σιχαμένη βροχή όπως σιχαμένη είναι κι η ατμόσφαιρα. Μη βρέχεις καλύτερα άμα έιναι έτσι. Μια αηδία. Η Χαλκιδική ήταν όαση αλλά οι διήμερες εξορμήσεις δε φτάνουν για να ξεπλύνεις τη Θεσσαλονίκη από πάνω σου.
Κι έτσι κάθομαι εδώ και γκρινιάζω, περιμένοντας να τελειώσουν τα τούρκικα και να καταλάβω την τηλεόραση.
Μόνο Βαλκανική Ιστορία δεν μπορώ να διαβάσω. Νωρίς είναι ακόμα βέβαια., αλλά με τέτοιο κλίμα πάντα νωρίς θα είναι! Και ο Σεπτέμβρης θα σκάσει εκεί που δεν το περιμένεις.
Θέλω ένα μήνα να ταξιδεύω από δω κι από κει, μακριά απ τη Θεσσαλονίκη, μακριά από κινητά ίντερνετ κι ιστορίες (ειδικά βαλκανικές).
Προς το παρόν διαβάζω κανα (εξωσχολικό) βιβλίο να ανοίξει το μάτι μου γιατί η άδεια αργεί ακόμα και η παραμονή στην πόλη απαιτεί διεξόδους του μυαλού. Ιδιαίτερα με προβλημάτισε "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι" (προφανώς διαβάζω τα βιβλία που δίνει δώρο το Βήμα τις Κυριακές- εκεί έχει φτάσει η νωχελικότητά μου). Αυτός ο τύπος υποτίθεται πως ανταλλάζει την ψυχή του με την αιώνια νεότητα, κι έτσι το πορτραίτο του γερνάει και επωμίζεται όλα τα βάρη της "άστατης ζωής" του Γκρέι, ενώ αυτός παραμένει νέος και άφθαρτος, μα διαφθείρεται η ψυχή του. Στο τέλος δεν αντέχει και καταστρέφει το πορτραίτο αλλά μαζί πεθαίνει κι αυτός και το πτώμα του γίνεται γερασμένο και κατεστραμμένο σαν το πορτραίτο. Έτσι έχει το πράγμα..
Θα ήταν σίγουρα μια δελεαστική πρόταση η αιώνια νεότητα - άρχισα νά χω και κάτι ηλικιακούς προβληματισμούς τελευταία- αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι θα έκανα αν είχα την επιλογή. Η ψυχή είναι πολύ ακαθόριστη για να την ανταλλάξεις. Είναι σα να σου λένε να ανταλλάξεις ένα σπίτι σ ένα βουνό που δεν το έχει δει κανείς ούτε καν εσύ δεν έχεις πάει, με μια βίλα στο Παρίσι. Όλοι θα σε κάνουν παρέα για να τους πάρεις μαζί στο σπίτι στο Παρίσι. Ψεύτικες φιλίες όμως- θα ψωνίσουν 2-3 φορές απ τα Dior θα χρεωκοπήσουν και δε θά χουν λόγο και λεφτά να ξανάρθουν.. Από την άλλη το σπίτι που δεν έχεις ανακαλύψει μπορεί να είναι σ ένα φανταστικό μέρος όπου θά σαι ελεύθερος και θα σ ακολουθήσουν μόνο αυτοί που αξίζουν. [η βίλα στο Παρίσι είναι το "φαίνεσθαι", το σπίτι στο βουνό το "είναι"- γιατί οι βραδινοί συνειρμοί δεν είναι πάντα κατανοητοί].
Αλλά πέρα απ τις φιλοσοφικές παρανοϊκές σκέψεις, δεν έχω στ αλήθεια τέτοιο δίλημμα να στρώνεται μπροστά μου. Ούτε σπίτια στο βουνό και στο Παρίσι, μόνο στη Θεσσαλονίκη ..Αυτή η λέξη πλέον πυροδοτεί μέσα μου ακατάπαυστο εκνευρισμό..
Αναπολώ και την Καβάλα, εκεί μάλιστα, είσαι δίπλα στη θάλασσα κι όποτε σου τη δώσει πας και βουτάς. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται! Μια θάλασσα κι ένα μαγιώ της προκοπής.
Τέλος σκέφτομαι τον καημένο το Σήφη (το ποδήλατο) που τον έχω παρατημένο πόσο καιρό. Ιδού το τίμημα του να αποτελείς "σημείο" όπως μαθαίνουμε και στη Σημειολογία. Ένα ποδήλατο-σημείο λοιπόν που θέλει επειγόντως πλύσιμο και φούσκωμα στα λάστιχα. Όλοι αυτό χρειαζόμαστε αν το καλοσκεφτείς.. Μήπως δεν είμαστε όλοι σημεία?
Η παράνοια από την υγρασία κατακλήζει επικίνδυνα το νευρικό μου σύστημα, ήρθε η στιγμή να υπογράψω το έργο και να φύγω. Με το πολύ μπλα μπλα τελειώσαν τα τούρκικα κι άρχισαν τα αμερικάνικα. Να δω πώς θα κοιμηθώ πάλι με το φεγγάρι μες στα μούτρα- δεν κλείνω παντζούρια με τέτοια ζέστη. Κι ας σεληνιαστώ..
Καταθλιπτικιά πόλη.. Οι βρεγμένοι δρόμοι δίνουν την εντύπωση ότι πιτσιλίστηκαν από τη γιαγιά του διπλανού μπαλκονιού με το λάστιχο, ενώ στην πραγματικότητα έβρεξε. Έβρεξε με μια σιχαμένη βροχή όπως σιχαμένη είναι κι η ατμόσφαιρα. Μη βρέχεις καλύτερα άμα έιναι έτσι. Μια αηδία. Η Χαλκιδική ήταν όαση αλλά οι διήμερες εξορμήσεις δε φτάνουν για να ξεπλύνεις τη Θεσσαλονίκη από πάνω σου.
Κι έτσι κάθομαι εδώ και γκρινιάζω, περιμένοντας να τελειώσουν τα τούρκικα και να καταλάβω την τηλεόραση.
Μόνο Βαλκανική Ιστορία δεν μπορώ να διαβάσω. Νωρίς είναι ακόμα βέβαια., αλλά με τέτοιο κλίμα πάντα νωρίς θα είναι! Και ο Σεπτέμβρης θα σκάσει εκεί που δεν το περιμένεις.
Θέλω ένα μήνα να ταξιδεύω από δω κι από κει, μακριά απ τη Θεσσαλονίκη, μακριά από κινητά ίντερνετ κι ιστορίες (ειδικά βαλκανικές).
Προς το παρόν διαβάζω κανα (εξωσχολικό) βιβλίο να ανοίξει το μάτι μου γιατί η άδεια αργεί ακόμα και η παραμονή στην πόλη απαιτεί διεξόδους του μυαλού. Ιδιαίτερα με προβλημάτισε "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι" (προφανώς διαβάζω τα βιβλία που δίνει δώρο το Βήμα τις Κυριακές- εκεί έχει φτάσει η νωχελικότητά μου). Αυτός ο τύπος υποτίθεται πως ανταλλάζει την ψυχή του με την αιώνια νεότητα, κι έτσι το πορτραίτο του γερνάει και επωμίζεται όλα τα βάρη της "άστατης ζωής" του Γκρέι, ενώ αυτός παραμένει νέος και άφθαρτος, μα διαφθείρεται η ψυχή του. Στο τέλος δεν αντέχει και καταστρέφει το πορτραίτο αλλά μαζί πεθαίνει κι αυτός και το πτώμα του γίνεται γερασμένο και κατεστραμμένο σαν το πορτραίτο. Έτσι έχει το πράγμα..
Θα ήταν σίγουρα μια δελεαστική πρόταση η αιώνια νεότητα - άρχισα νά χω και κάτι ηλικιακούς προβληματισμούς τελευταία- αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι θα έκανα αν είχα την επιλογή. Η ψυχή είναι πολύ ακαθόριστη για να την ανταλλάξεις. Είναι σα να σου λένε να ανταλλάξεις ένα σπίτι σ ένα βουνό που δεν το έχει δει κανείς ούτε καν εσύ δεν έχεις πάει, με μια βίλα στο Παρίσι. Όλοι θα σε κάνουν παρέα για να τους πάρεις μαζί στο σπίτι στο Παρίσι. Ψεύτικες φιλίες όμως- θα ψωνίσουν 2-3 φορές απ τα Dior θα χρεωκοπήσουν και δε θά χουν λόγο και λεφτά να ξανάρθουν.. Από την άλλη το σπίτι που δεν έχεις ανακαλύψει μπορεί να είναι σ ένα φανταστικό μέρος όπου θά σαι ελεύθερος και θα σ ακολουθήσουν μόνο αυτοί που αξίζουν. [η βίλα στο Παρίσι είναι το "φαίνεσθαι", το σπίτι στο βουνό το "είναι"- γιατί οι βραδινοί συνειρμοί δεν είναι πάντα κατανοητοί].
Αλλά πέρα απ τις φιλοσοφικές παρανοϊκές σκέψεις, δεν έχω στ αλήθεια τέτοιο δίλημμα να στρώνεται μπροστά μου. Ούτε σπίτια στο βουνό και στο Παρίσι, μόνο στη Θεσσαλονίκη ..Αυτή η λέξη πλέον πυροδοτεί μέσα μου ακατάπαυστο εκνευρισμό..
Αναπολώ και την Καβάλα, εκεί μάλιστα, είσαι δίπλα στη θάλασσα κι όποτε σου τη δώσει πας και βουτάς. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται! Μια θάλασσα κι ένα μαγιώ της προκοπής.
Τέλος σκέφτομαι τον καημένο το Σήφη (το ποδήλατο) που τον έχω παρατημένο πόσο καιρό. Ιδού το τίμημα του να αποτελείς "σημείο" όπως μαθαίνουμε και στη Σημειολογία. Ένα ποδήλατο-σημείο λοιπόν που θέλει επειγόντως πλύσιμο και φούσκωμα στα λάστιχα. Όλοι αυτό χρειαζόμαστε αν το καλοσκεφτείς.. Μήπως δεν είμαστε όλοι σημεία?
Η παράνοια από την υγρασία κατακλήζει επικίνδυνα το νευρικό μου σύστημα, ήρθε η στιγμή να υπογράψω το έργο και να φύγω. Με το πολύ μπλα μπλα τελειώσαν τα τούρκικα κι άρχισαν τα αμερικάνικα. Να δω πώς θα κοιμηθώ πάλι με το φεγγάρι μες στα μούτρα- δεν κλείνω παντζούρια με τέτοια ζέστη. Κι ας σεληνιαστώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου