Ένας σκύλος που θα τον έλεγαν "Χόρτο"

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σκύλο, πάντοτε είχα γάτες -εξ ου και η ανεξήγητη πεποίθησή μου ότι είμαι γάτα- . Σ' αυτή τη φάση που έχω φιλοσοφήσει τη ζωή και μπορώ πλέον να δώσω τα φώτα μου στον κόσμο, πιστεύω πως για να γίνω ολοκληρωμέν-η άνθρωπος μου λέιπουν ένα ποδήλατο κι ένας σκύλος .

Το ποδήλατο το έδωσε η μαμά μου στον παλιατζή (μια πονεμένη ιστορία που φίλοι και γνωστοί έχουν χιλιοακούσει), τώρα την ψήνω να με αποζημιώσει μ' ένα καινούργιο. Ο σκύλος πάλι για τη μαμά δεν αποτελεί καν ενδεχόμενο, αλλά η εμπειρία μου με δίδαξε ότι για να δεχτούν κάτι οι μαμάδες πρέπει πρώτα να το κάνεις χωρίς την έγκρισή τους και μετά να το παρουσιάσεις , όταν θά'ναι πολύ αργά για να σε αποτρέψουν :)
 Το θεώρησα λοιπόν σημάδι απ' το Θεό όταν χθες το βράδυ ενώ γυρνούσα με τα παιδιά από Μαρτίου μας ακολούθησε ένα πανέμορφο σκυλί μπεζ, όσο πρέπει φουντωτό, δήθεν αδιάφορο. Νομίζαμε αρχικά ότι είχε ξεμέινει πίσω κι ότι ο ιδιοκτήτης του ήταν κάπου κοντά αλλά ο σκύλος απλώς το είχε σκάσει και έκοβε βόλτες. Η παρέα έμοιαζε σχεδόν ολοκληρωμένη (σχεδόν, γιατί έλειπε η Μαρία). Ο σκύλος ήταν μια αχτύπητη προσθήκη στο crew. Θα ήμασταν κάπως έτσι συν κανα δυο ανθρώπους με καλύτερο σκύλο βέβαια [  4 1/2 φίλοι ]-αναγκαία παραπομπή σε ντετεκτιβικό βιβλίο-. Στο δρόμο εμείς κι ο σκύλος συναντήσαμε έναν τυπά με ένα προβατόσκυλο εν ονόματι Μπιάνκα, που μας πληροφόρησε για τα στοιχεία του σκύλου μας (ο τυπάς όχι η Μπιάνκα): "Είναι μικρό, καμιά 6 μηνών, σίγουρα το έσκασε από σπίτι, είναι καθαρόαιμο, ελληνικός ποιημενικός, τσοπανόσκυλο!" Ο τύπος προσπάθησε ανεπιτυχώς να βρει κάποιο όνομα ή τηλεφωνο στο κολάρο του σκύλου αλλά τζίφος, το σκυλί δεν αποκάλυπτε ταυτότητα. Στη συνέχεια αφού αποχαιρετίσαμε την Μπιάνκα και τον δικό της αρχίσαμε να ψάχνουμε όνομα για το σκύλο, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε φύγει μπροστά κανά χιλιόμετρο- δεν έκατσε η φάση με τη Μπιάνκα. Το Μποπ απορίφθηκε, γιατί σύμφωνα με τον Αντρέα τα σκυλιά πρέπει να έχουν δισύλλαβο όνομα που να περιέχει ρο (τότε γιατί το δικό σου σκύλο τον λένε Μπόμπι; - μια εύλογη απορία που κράτησα μέσα μου για να μη γίνω πιο εκνευριστική). Τελικά κατέληξα να ονομάσουμε το σκύλο Χόρτο, δισύλλαβο με ρο και αρκετά μοναδικό. Το Χόρτο όμως ειχε άλλα σχέδια και μας εγκατέλειψε τρέχοντας προς τα πάνω. Μέσα μου ένιωθα πως είτε θα πήγαινε να κάτσει έξω από τη Μυροβόλο [για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ για να δείτε τη σελίδα μας στο facebook- συγγνώμη για τη διαφήμιση αλλά μόνο με τους σπόνσορες βγάζουμε τα έξοδα εμείς οι απένταροι δημοσιογράφοι] για να καλωσορίσει τη μαμά μου το πρωί και να την ψήσει να τον κρατήσουμε, είτε θα πήγαινε στην είσοδο του σπιτιού μου μέχρι να γυρίσω για να μπούμε μέσα μαζί. Καθίσαμε στην πλατεία της Χαριλάου, το Χόρτο άφαντο.. Αφού εμπλούτισα τις γνώσεις μου για τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο και σοκαρίστηκα μαθαίνοντας πως το άγαλμα στην πλατεία δεν είναι του Μέγα Αλέξανδρου αλλά του Αριστοτέλη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Με την ελπίδα να μην έχει σβήσει από μεσα μου περπατούσα όλο ενθουσιασμό προς το σπίτι έτοιμη να αναφωνίσω "Χόρτο! Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ!". Αν περιμένετε ένα αίσιο τέλος στην ιστορία, του στυλ "Από εκείνη την ημέρα απέκτησα τον πρώτο μου σκύλο και γίναμε αχώριστοι",  να σας θυμίσω πως πρόκειται για το δικό μου blog (κάποια στιγμή θα κάνω έναν κατάλογο γκαντεμοσυμβάντων) και φυσικά καμιά μου ιστορία δεν έχει happy ending. Έτσι λοιπόν η τύχη επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πως στην περίπτωσή μου εμφανίζεται με τη μορφή μούντζας απ' τον ουρανό και τη στιγμή που έφτασα στην εξώπορτα, άκουσα ένα θρόισμα μέσα απ' τα φύλλα. Γύρισα να κοιτάξω...και φυσικά ήταν μια μαύρη γάτα που με κοιτούσε με το φωσφοριζέ διαβολικό της βλέμμα. Είπα ένα άι συχτήρ και μπήκα σπίτι! Να γιατί είμαι καταδικασμένη να νομίζω πως είμαι γάτα.

Και μ' αυτή τη γελοία ιστορία κάνω την είσοδό μου στο blogspot ως χοντρόγατο μια μέρα που ακόμα κι η βροχή βαριέται να πέσει από τα σύννεφα.