χωρίς ψαγμένο τίτλο

 Τελευταία περιπλανιέμαι από 'δώ κι από κει σαν άστεγη και κάνω flashback στη ζωή μου λες και γέρασα κι είναι ώρα για απολογισμό! Βέβαια όλο αυτό δεν έχει κανένα νόημα πέρα απ' το να μιζεριάζω, όμως νομίζω ότι είναι στη φύση μας-δηλαδή αναπόφευκτο να αξιολογούμε τις πράξεις μας και να λέμε: κι αν είχα κάνει αυτό τι θα γινόταν;
  Γενικά είμαι απ'ο τους υποστηρικτές του " everything happens for a reason ", αλλά ορισμένες φορές το μότο αυτό νιώθω ότι είναι πολύ φιλόδοξο για να το πιστέψω. Συνήθως χρησιμεύει στο να παρηγορώ τις φίλες μου για δικά τους προβλήματα! Κι αν λοιπόν είχα κάνει αυτό και δεν είχα κάνει εκείνο τώρα θα ήταν καλύτερα;
 Πάνω σ'όλα αυτά έρχεται κι η φράση που διάβασα στον Καζαντζάκη (ναι αποφάσισα να διαβάσω Καζαντζάκη, νά 'χω παρέα στη φιλοσόφηση της ζωής :P), μια φράση που με προβλημάτισε αρκετά: «Όπου αστοχήσεις, γύρισε· κι όπου πετύχεις, φύγε!»
Τελικά πρέπει να γυρνάμε όντως στα παλιά όταν βλέπουμε ότι κάναμε λάθος; Δεν ήταν "της μοίρας μας γραφτό" να γίνει έτσι;
 Και τώρα είναι η φάση που ως παντογνώστης αφηγητής πρέπει να απαντήσω και να μην αφήσω τους χιλιάδες αναγνώστες μου με την απορία του τι πρέπει τελικά να κάνουμε. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά:
Everything happens for a reason: ναι γιατί αν είχες έρθει στην ώρα σου δε θα έπεφτες πάνω στον εξίσου αργοπορημένο τύπο που δεν περίμενες ποτέ να γνωρίσεις, αν γινόταν κάτι με το μεγάλο σου έρωτα ίσως να έπαυε να είναι μεγάλος έρωτας -και ναι αυτό θα ήταν κακό γιατί πάντα χρειαζόμαστε το ιδανικό με το οποίο συγκρίνουμε όλα τα υπόλοιπα γι' αυτό δεν πρέπει να μας απομυθοποιηθεί- και αν δεν είχες χάσει ένα δικό σου άτομο δε θα μπορούσες να αντιμετωπίζεις όλα τα υπόλοιπα ως αμεληταία μικροπροβλήματα. Δεν μπορούμε να διαλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μάθουμε εν τέλει κάτι για τη ζωή, αλλά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πάντα ΚΑΤΙ μαθαίνουμε.
Κατά δεύτερον το "μη γυρνάς στο παρελθόν" :είναι βλακεία για όσους βαριούνται να σκεφτούν. Γιατί το παρελθόν είναι οι εμπειρίες μας είναι ουσιαστικά το βιογραφικό μας, οι καταστάσεις που εκπαιδευτήκαμε να αντέχουμε. ΔΕ γίνεται να μη γυρνάμε στο παρελθόν γιατί από κεί μπορούμε να κρίνουμε πώς να φερθούμε και τι λάθος να μη κάνουμε αυτή τη φορά.
Τρίτον και τελευταίον στο συνδυασμό των δύο προηγούμενων με εφαρμογή της φράσης του Καζαντζάκη (ξέρω τό χεσα τώρα αλλά ξέρω ότι θα με κατανοήσετε): αν έρθει ξανά στο προσκήνιο "πρόσωπο" από το παρελθόν (δεν εννοώ κάποιο παλιό γείτονα, εννοώ κάποια παλιά σχέση ή σχέση wannabe) στο οποίο πιστεύεις ότι δε φέρθηκες όπως έπρεπε παλιά ("αστόχησες") και μπορείς να το διορθώσεις, τότε να θεωρήσεις ότι η επανεμφάνιση happened όντως for a reason κι απ' τη στιγμή που  θέλεις να το διορθώσεις, γύρισε- δε μιλάμε να ξαναγυρνάς και να ξαναγυρνάς γιατί μετά έρχεται κι η έκφραση "το γυαλί που ραγίζει δε ξανακολλάει" (πολλοί τη λένε λίγοι την εφαρμόζουν....) και γίνεσαι απ' αυτούς τους γελοίους που καταλήγουν νά χουν σ'όλη τους τη ζωή την ίδια σχέση με διαλείμματα και επανενώσεις η οποία θα μετεξελιχθεί σε μίζερο γάμο.
 Αυτό αποφάσισα να μοιραστώ με το πλήθος αναγνωστών μου αντί να σας πω πώς πέρασα στο Ποσείδι, στο Πευκοχώρι και στο σεμινάριο σάλσα (πολύ ωραία by the way θα ξαναπάω σε όλα). Γιατί συνήθως δε νιώθω την ανάγκη να γράψω γι' αυτά που πηγαίνουν καλά! Ο προβληματισμός οδηγεί στη δημιουργία γι' αυτό όλοι οι τρελοί κι αλλοπαρμένοι γίνονται συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί, ή απλώς παραμένουν τρελοί κι αλλοπαρμένοι σκέτο.
 Μαζεύω λοιπόν τα κομμάτια μου, γιατί το καθορισμένο μου δρομολόγιο σήμερα έγινε με σαγιονάρες περιοδικού (μου χάλασαν τα σανδάλια στο δρόμο και ως γνωστόν "ουδείς αναντικατάστατος") πράγμα που σημαίνει extra πόνος στα πόδια,  κι αφού σας έχω παραθέσει ό,τι έκφραση μού 'ρθε στο μυαλό τις τελευταίες μέρες σας αφήνω όλους στη Μοίρα σας τώρα που σας είπα και πώς να την αντιμετωπίσετε και πάω να βρω κανά φακό να πάρω στο Ποσείδι.