Μια βόλτα στην Αθήνα

Μια μετεκλογική βόλτα στην πρωτεύουσα. Το κλίμα θα έλεγα πως δε φαίνεται να έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Στην πλατεία Μοναστηρακίου μερικοί μαύροι παίζουν κρουστά και τραγουδάνε. Μετανάστες κυκλοφορούν κανονικά κι οι τηλεοράσεις παίζουν την ομιλία του Βενιζέλου από την Ιπποκράτους. Χρυσαυγίτες δε βλέπω! Πού να εγερθούν 7 το απόγευμα οι "άνθρωποι"..

Η πρώτη μου στάση, αφού συνάντησα ένα φίλο, ήταν το κομμωτήριο της Τζέσικας,  απ αυτά τα κομμωτήρια τα κάπως ψυχεδελικά, για τζίβες κι ιστορίες. Το ρεπερτόριο μεταλλασσόταν από ρέγκε σε μέταλ, για να ικανοποιεί όλα τα γούστα των παρευρισκόμενων. Κεντρικό θέμα συζήτησης η χρυσή αυγή. Όλοι πασχίζουν να διαλευκάνουν το πώς συνέβη να μπει κάτι τέτοιο στη Βουλή. Ήταν κι ένας τύπος-μορφή που προσπαθούσα να καταλάβω αν έβριζε τους ίδιους τους χρυσαυγίτες ή τους ανίδεους που τους ψήφισαν- δεν έχει σημασία βέβαια γιατί όποιους και νά βριζε είχε δίκιο.

Μετά από μια σύντομη κι ευχάριστη παραμονή σηκωθήκαμε να πάμε βόλτα. Στο δρόμο βρήκαμε δυο παιδιά. Μου φάνηκαν φυσιολογικοί αρχικά μέχρι που πρόσεξα τη μπλούζα "Μολών λαβέ" και αντιλήφθηκα μια ατάκα από το φίλο μου του στυλ "μεγάλο ποσοστό πήρατε". Με αηδία και αποστροφή συνειδητοποιώ πως τα δυο παιδιά που βρίσκονται μπροστά μου είναι χρυσαυγίτες.. Δύο παιδάκια με εμφάνιση γυμνασίου , καημενόφατσες! Φρίκαρα!! Ο φίλος μου μας εξήγησε μετά πως απλώς κάνουν κάτι συναλλαγές εκ Καλαμάτας κι ότι είναι εντάξει παιδιά, αλλά δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε..

Ανεβαίνουμε προς Φιλοπάππου. Προσπερνάμε μια πολύ εκκεντρική μπάντα ντυμένοι όλοι σε στυλ Tiger Lilies, να τραγουδάνε το Bella Ciao- ήμουν σίγουρη ότι θα άκουγα κάπου αυτό το τραγούδι το επιβάλλουν οι μέρες- και μπαίνουμε στο δάσος.

Δεν είχα ξαναπάει εκεί πάνω, μ εντυπωσίασε το ότι υπάρχει ολόκληρο δάσος μες στην Aθήνα. Αλλά το αληθινό σοκ ήταν όταν φτάσαμε τέρμα πάνω στο βράχο. Από τη μία η Ακρόπολη φωτισμένη κι από την άλλη όλη η Αθήνα μπροστά στα πόδια μου: αν μη τι άλλο εντυπωσιακό! Αν έμενα Αθήνα θα πήγαινα συνέχεια εκεί πάνω .Στη Θεσσαλονίκη αράζουμε στο λιμάνι και νομίζουμε ότι είμαστε στη φύση! Πρώτη φορά διχάστηκα τόσο ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα..


Κατεβαίνουμε απ το λόφο και καταλήγουμε σε μια πολυκατοικία δίπλα στο μουσείο της Ακρόπολης όπου βρίσκουμε έναν γάτο με πολύ μαλακό τρίχωμα, αλλά παγερά αδιάφορο, αφού μας παράτησε και προτίμησε να πάει να κάτσει μόνος του. Επανήλθε στο προσκήνιο όμως όταν επιτέθηκε με τα νύχια του στο λαμπραντόρ της Σμαράγδας Καρύδη, που πέρασε από μπροστά του με την ιδιοκτήτριά του. Ο σκύλος μετά το σοκ αρνούταν να μπει στην πολυκατοικία, ήθελε προφανώς να τσαμπουκαλευτεί το γάτο- κλασσικός ψευτόμαγκας που τον πιάνει η μαγκιά όταν ο εχθρός έχει φύγει. Η Σμαράγδα Καρύδη πάντως συμπαθέστη.

Φεύγουμε να πάρουμε το δρόμο για το σπίτι κι αποχαιρετιόμαστε. Βγαίνω απ το μετρό και περιμένω το λεωφορείο. Ένας νεαρός απ αυτούς που δείχνουν ψιλοκαμένοι αλλά μπορεί και να μην είναι πλησιάζει σ ένα ταξιτζή και του λέει: "Φίλε να σου δώσω ένα κοτόπουλο να το μαγειρέψεις να φας;" . Ο ταξιτζής δεν το παίρνει. "Καταλαβαίνεις ότι στο χαρίζω αυτή τη στιγμή, δε θέλω κάτι", συνεχίζει ο δικός μας, αλλά και πάλι ο ταξιτζής αρνείται. Η επόμενή του απόπειρα ήταν σε μια κυρία, η οποία έφυγε τρομαγμένη. Στην τελευταία του προσπάθεια ο νεαρός βρίσκει έναν τύπο που κάθεται και περιμένει το λεωφορείο παίζοντας ντραμς στα γόνατά του με ακουστικά στ αυτιά (αυτός ήταν όντως καμένος δε χωράει αμφιβολία), του λέει: "Φίλε μαγειρεύεις;",
-"Μαγειρεύω ρε φίλε" του απαντάει αυτός,
-"Να σου δώσω ένα κοτόπουλο να μαγειρέψεις να φας;"
-"Ξέρω γω ναι".
Ο φίλος μας τρισευτυχισμένος του δίνει το κοτόπουλο και μπαίνει σ ένα μαγαζί παραδίπλα. Ο τυχερός της βραδιάς κρατώντας τη σακούλα με το κοτόπουλο γελάει και κοιτάζει στη σακούλα να διαπιστώσει αν είναι όντως κοτόπουλο. Γελάω κι εγώ μαζί. Ο δικός μας επιστρέφει κι εξηγεί στον άλλον: " Ψάχνω εδώ και κανα 2ωρο έναν άνθρωπο που νά χει ανάγκη, να του δώσω το κοτόπουλο, να φτιάξει ένα φαϊ να φάει, και ρε φίλε όλοι με κοιτάζουν ύποπτα, λες και τους πλησιάζω για να τους ζητήσω κάτι. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι απλώς θέλω να τους χαρίσω κάτι χωρίς αντάλλαγμα.".

Και σταματήσαμε να γελάμε κι εγώ κι ο καμένος κάτοχος πλέον του κοτόπουλου. Γιατί το παιδί  έλεγε μια αλήθεια: όσο κουφό κι αν μας φαίνεται σήμερα το να θέλει κάποιος να χαρίσει κάτι, το πραγματικά κουφό της υπόθεσης είναι ότι δεν θέλουμε να πάρουμε κάτι που μας χαρίζουν γιατί δεν πιστεύουμε πια στην ανιδιοτέλεια. Το λεωφορείο μου ήρθε και γύρισα σπίτι..σκεπτική.

Τώρα είναι το επόμενο πρωί και γράφω υπό τον ήχο του πιάνο που παίζει η ξαδέρφη μου- εξ ού κι η έμπνευση να γράψω. Χθες πήρα πολλές εικόνες σε μια μέρα , πολύ γεμάτη μέρα ! Ίσως κάθε μέρα θά πρεπε νά ναι κάπως έτσι: σε διαφορετικά μέρη , με διαφορετικές παρέες, να απαλειφθεί η ρουτίνα τέλος πάντων. Σε λίγες ώρες γυρνάω Θεσσαλονίκη, χωρίς ιδιαίτερη ανυπομονησία. Εκλογές, χρυσές αυγές, η καθημερινότητα, και τι θα γίνει τελικά.. όλα είναι στον αέρα, σε λίγο κι εγώ μαζί.              

Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω το πιάνο που ακούω αυτή τη στιγμή, θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο, ή μάλλον ένα κλείσιμο ανώτερο του κυρίως περιεχομένου.

 Καλημέρα λοιπόν από έναν ηλιόλουστο Αθηναϊκό ουρανό...