Λεωφορείον ο βόθρος

 Μια τυχερή ηλιόλουστη μέρα όπως η σημερινή ήταν η εκλεκτή για την επιστροφή μου εδώ στο blog , σε όλους εσάς αγαπημένοι μου! 

 Μπήκα λοιπόν σήμερα στο λεωφορείο -προδίδοντας το ποδήλατό μου λόγω πρωινής οκνηρίας-, επόμενη στάση μετά το τέρμα κι ο χαμός είχε ήδη ξεκινήσει....
 Το λεωφορείο φτάνει με καθυστέρηση στη στάση κι είναι τίγκα στον κόσμο λες και στο τέρμα του 10 μοίραζαν τζάμπα φαί (βέβαια με τις τελευταίες εξελίξεις του πατατο-εμπορίου τίποτα πια δεν αποκλείεται). Σε κάθε στάση αμέτρητοι εκπρόσωποι της τρίτης ηλικίας συνέρρεαν ασταμάτητα σε ασφυκτικό βαθμό αψηφώντας την ήδη πιχτροειδή κατάσταση (έφοδο στο ΙΚΑ "μυρίζομαι", καθώς και πολλά άλλα που δε θέλω να περιγράψω). Ανήμπορη εγώ μεταξύ των μηχανών έκδοσης και επικύρωσης εισιτηρίων ήμουν επικίνδυνα κοντά στο να αφήσω την τελευταία μου πνοή, είτε λόγω ασφυξίας απ το ζούληγμα, είτε εθελοντικά λόγω βρώμας. Αλλά σαν πολεμική ανταποκρίτρια επέζησα για να μεταφέρω αυτή την εμπειρία στο κοινό. Χέρια περνούσαν συνεχώς από πάνω μου για να βγάλουν εισιτήριο, είχα κυριολεκτικά κολλήσει στο κάγκελο για να αποφύγω την οδυνηρή επαφή, ποδοπατήθηκα από διάφορους, έφαγα και μερικές αγκωνίες  Ήταν αυτό που χρειαζόμουν

Βλέπεις αναγνώστη όσο καιρό και να κάνεις να μπεις σε λεωφορείο, μια διαδρομή αρκεί για να θυμηθείς τι σε κάνει να αγαπάς τον ΟΑΣΘ . 

Πάντως ό,τι και να λέμε τέρμα τα πρωινά λεωφορεία για αυτή (και την επόμενη) βδομάδα. Καλά πέρασα δε λέω αλλά μη κάνω και κατάχρηση της διασκέδασης.
Και για να κλείσω με ηθικό δίδαγμα, πάρτε μια εικόνα .Η αριστερή υπο-εικόνα έχει διαφορετική προοπτική απ τις άλλες δύο και συγχέεται το νόημα της εικόνας, αλλά την επέλεξα γιατί η προχειρότητα του δημιουργού της ταιριάζει με την όλη προχειρότητα της παρούσας ανάρτησης ;) 

Καλό Σαββατοκύριακο