*&$@!)(*!^#&*%! Νοέμβριος

Επιτέλους Νοέμβριος. Πραγματικά ανυπομονούσα νά 'ρθει αυτός ο αδιάφορος μήνας που πέρα απ τα γενέθλια του Στέφανου και της Έλενας δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο στην κοινωνία. Είναι αρκετά κρύος για να μη μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί χωρίς να νιώσεις ότι βασανίζεσαι απ την πρωινή ψύχρα αλλά όχι αρκετά κρύος για να χιονίσει- να πάμε για κανα snowboard κι εμείς οι αθλητές. Η μοναδική αργία είναι η 17 Νοέμβρη,  η οποία δεν συγκρίνεται καν με τις ένδοξες αργίες του Οκτώβρη που στη Θεσσαλονίκη διαρκούν ολόκληρο 3ήμερο. Ουσιαστικά η μόνη χρησιμότητα αυτού του μήνα είναι το να περάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για νά ρθει ο Δεκέμβρης, συνεπώς τα Χριστούγεννα, και πιο συγκεκριμένα οι διακοπές.
 Ως τότε ας αρκεστούμε στο παρόν, το οποίο περιλαμβάνει την κλασική σαλονικιώτικη μουντίλα - για τους ρομαντικούς "συννεφιά", με  νέες προσθήκες , όπως για παράδειγμα η δημιουργία χωματο-κοτρωνόδρομου στην παραλία, ο φουξ φωτισμός του Λευκού Πύργου το βράδυ που παραπέμπει έντονα στα κόκκινα φωτάκια πίσω απ τη Βίλκα, τα μόνιμα στίγματα κι η μπόχα που άφησε σε επιλεγμένους δρόμους και πεζοδρόμια της πόλης η πολύμηνη παραμονή των σκουπιδιών και φυσικά η ανανεωμένη βρώμα του Θερμαϊκού από βραστό μεταλλαγμένο χόρτο που ανακατεύτηκε με ψόφιο ψάρι η οποία σήμερα πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν το κάτι άλλο.
 Μέσα σ' όλα βέβαια δεν θα μπορούσα να παραλείψω και το γεγονός ότι  "αλλάζουμε κυβέρνηση". Ο George "ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ" είπε να γίνει δημοψήφισμα χωρίς να του περάσει απ το μυαλό τι θα ακολουθήσει και τώρα η Κριστίν δε θέλει καν να του μιλήσει , η Άγκελα (χρόνια της πολλά για χθες) έχει απογοητευτεί τραγικά και η Φατμέ χέστηκε στο Γενί- Τζαμί (η πρόταξη του ονόματος έγινε κατόπιν ποιητικής αδείας για τις ανάγκες αντιστοιχίας της Φατμέ με τα προηγούμενα πολιτικά πρόσωπα). Η Ελλάδα φίλοι είναι ένα καράβι που βουλιάζει .... στο Θερμαϊκό. Με λίγα λόγια εκτός κι αν η περιβόητη αυτή 6η δόση έχει απολυμαντικές ιδιότητες, δεν πα να μας φέρουν και νέο καράβι, η μπίχλα είναι πλέον αναπόσπαστη από το DNA μας και δε σωζόμαστε με τίποτα. Και επειδή στην πολιτική ανάλυση δεν το χω , την κόβω έγκαιρα εδώ και τώρα!
 Κατα τ' άλλα οι ψυχολογίες μας (εμού και των πλησίων μου) συμβαδίζουν με το σκηνικό του απαίσιου αυτού μήνα και επιτομή όλων το ότι ο Άρης δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη. Οι οπαδοί δεν το αντέχουν άλλο, πονά ο λαός του Άρη! Σε κάθε αγώνα κι ένας σουπεράς λιποθυμάει από την απογοήτευση ( /ή απ την πρέζα / ή επειδή έπεσε στην πρέζα από την απογοήτευση και εν τέλει έπεσε από το διάζωμα).
 Παρά το πεσιμιστικό ύφος του κειμένου, μπορώ αισιόδοξα να πω πως έχω παρατηρήσει μια ελαφρά τύχη να πλησιάζει προς το μέρος μου (σε στυλ ελαφρέος βαρομετρικού), αλλά δε θα επεκταθώ για να μην το γρουσουζέψω! Και μιας και αναφέρθηκα στον καιρό, μόλις συνειδητοποίησα ότι εδώ μέσα ζω την εποχή των παγετώνων (φυσικά φέτος δε μας κόβω να ανάβουμε ποτέ καλοριφέρ αν δε μου πέσει πρώτα κανα μέλος του σώματος από κρυοπάγημα) κι έτσι οι συνθήκες με εξωθούν στο να πάω να τυλιχτώ στην κουβέρτα και τα δύο μου παπλώματα και να ονειρευτώ τι θα φάω μόλις ξυπνήσω - γιατί έχω και μια υποψία γουργουρίσματος... αποχαιρετώ!

P.S. η φωτογραφία προφανώς και είναι εντελώς άσχετη με το περιεχόμενο του κειμένου, την έβαλα για να προσελκύσω αγωνιστές, μια τακτική που ακολουθούμε οι του είδους μου .