Αν και δε συνηθίζω να γράφω τόσο απανωτά (γιατί συνήθως δεν έχω έμπνευση, όχι ότι κρατάω χαρακτήρα) η πραγματικότητα μου "επέβαλε" θα έλεγε κανείς να γράψω δεύτερη φορά σε τόσο μικρό διάστημα. Όπως πολύ καλά λέει ο λαός: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις (παρεπιπτόντως δε συμφωνώ με το πρώτο σκέλος της πρότασης). Τόλμησα λοιπόν κι εγώ η ποταπή να αναφέρω γραπτώς ότι νομίζω πως η τύχη μου άρχισε να λειτουργεί (βλ. προηγούμενη ανάρτηση: "μπορώ αισιόδοξα να πω πως έχω παρατηρήσει μια ελαφρά τύχη να πλησιάζει προς το μέρος μου") και τώρα η ανωτέρα δύναμη με εκδικείται αδυσώπητα..
Η αρχή έγινε την προηγούμενη βδομάδα, με ένα μεμονωμένο περιστατικό, κάτι σαν τη συννεφιά πριν την καταιγίδα, το αεράκι πριν τον τυφώνα, το δελτίο ειδήσεων του Άκη Παυλόπουλου πριν του Νίκου Χατζηνικολάου: Ως καλή ποδηλάτισσα που σέβεται το ποδήλατό της, δένω πάντα το "όχημα" στο μπαλκονάκι έξω απ τη σχολή χορού το οποίο ανάμεσα στα κάγκελα έχει μικρά τζαμάκια χάριν κιριλεδότητας. Όπως λοιπόν ξεκλείδωνα την εκπληκτική μου κλειδαριά -η οποία είναι μεταλλική και σχετικά βαριά- η άκρη της ακούμπησε πάνω στο τζαμάκι κάνοντας ένα φαινομενικά αθώο τακ, που εν τέλει απέβη μοιραίο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το τζάμι είχε γίνει παρελθόν. Ευτυχώς ήταν απ' αυτά τα φάση παμπρίζ αυτοκινήτου που θρυμματίζονται αλλά δε σπάνε, οπότε δεν προκάλεσα περαιτέρω τραυματισμούς.
Φυσικά ήταν μπροστά όλη η σχολή χορού, οι περισσότεροι σοκαρισμένοι με κανα δυο εξαιρέσεις που γελούσαν (ένας έβγαλε και φωτογραφία το τζάμι, όπως βλέπουμε στα αριστερά), κι εγώ σε κατάσταση παρόμοια μ' αυτή που προηγείται ενός εγκεφαλικού επισοδείου προσπαθούσα να καταλάβω από που μού ρθε η γκαντεμιά. Τώρα το άδειο πλέον κομμάτι του μπαλκονιού έχει ένα ξύλινο καφάσι αντί για τζάμι- το κατάντησα σακάτικο- κι εγώ δεν ξαναδένω το ποδήλατο κοντά σε τζάμι. Νομίζοντας πως η γκαντεμιά αρκέστηκε σ' αυτή την τραυματική εμπειρία, η σημερινή μέρα ξημέρωσε με ευνοϊκές προοπτικές, πέραν του ότι ξύπνησα 7 το πρωί λόγω κρύου. Αποφασίζω να πάω στο Γερμανό να δω αν ήρθε επιτέλους το ρημάδι το πάσο (σημειωτέον ότι την αίτηση την έκανα 29 Σεπτεμβρίου- πάει να ανταγωνιστεί το διάστημα που δεν έχω κάρτα!)και φτάνοντας εκεί βλέπω έντρομη το κατάστημα να κάνει ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ! Τώρα βρήκε να ανακαινιστεί!! Έτσι, με ξαπόστειλαν και μου είπαν να ξαναπάω αύριο το πρωί, λες και δεν έχω δουλειά!(ντάξει όντως δεν έχω αν το πάρουμε υπό την έννοια του επαγγέλματος).
Συνεχίζοντας αμέριμνη σχετικά το δρόμο για το κέντρο, το προτίστως ήσυχο και πιστό φωτάκι του ποδηλάτου μου αποφασίζει να ξεβιδωθεί και να κάνει βουτιά στο κενό! Το μάζεψα και προσπάθησα μάταια να το ξαναβάλω αλλά η βίδα είναι περίεργη κι εγώ άσχετη με βίδες, οπότε το εγχείρημα δεν εστέφθη με επιτυχία. [2ο το κρατούμενο].
Φτάνοντας κέντρο μετά τη δύσκολη πορεία μου μέσα στο traffic jam της Τσιμισκή, μπαίνω στον ΟΣΕ να βγάλω εισιτήριο για Αθήνα. Κόβω το χαρτάκι μου και ευτυχισμένη βλέπω πως είμαι το 39 και σειρά είχε ήδη το 34: "Μα τι τύχη, πρώτη φορά θα πάρω εισιτήριο τόσο γρήγορα"! Ανόητη! Δε βγήκε άσκοπα η έκφραση "Τρίτωσε το κακό" και "Τρίτη και φαρμακερή". Οταν είσαι σε μια υπηρεσία έτοιμος να εξυπηρετηθείς, τρεις είναι οι επιλογές γκαντεμιάς που μπορεί να σου διακόψουν την εξυπηρέτηση: 1. φυσική καταστροφή (πολύ καλός καιρός για να συμβεί) 2. να μπει ένας τρελός με όπλο και να μας κρατήσει όμηρους (πολύ περιπετειώδες για να συμβεί και τότε θα έγραφα βιβλίο όχι βλακείες σε blog) και φυσικά το 3ο το πιο ξενέρωτο και άκυρο: ΝΑ ΚΟΠΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ! Δύο νούμερα πριν από μένα ξαφνικά έσβησαν όλα κι έμεινα με το χαρτάκι 39 στο χέρι! (η δομή της φράσης παραπέμπει σε μια άλλη έκφραση που για αισθητικούς λόγους δε θα αναφέρω καν). Αλλά δεν επέτρεψα στην -μη- τύχη μου να μου στερήσει την Αθήνα, κι έκατσα μπάστακας, μέχρι να ρθει ο ηλεκτρολόγος να αποκαταστήσει τη βλάβη. Έτσι μετά από μιάμιση ώρα (γερά νεύρα.. όταν θέλω) είχα εισιτήριο και τρεις γκαντεμιές στο ιστορικό μου κι έφυγα ήσυχη από τον ΟΣΕ.
Αυτή ήταν η μέχρι στιγμής σημερινή σύνοψη. Βέβαια παρά τις γκαντεμιές συνέβη και το απροσδόκητο: ανάψαμε καλοριφέρ!! είχε επιτέλους ζεστό νερό για μπάνιο! Κι έτσι έκανα μπάνιο! Ας μη βιαστώ να χαρώ όμως γιατί η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα... Ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψω, έχω αργήσει στο χορό, ευτυχώς θα με πάει ο μπαμπάς, αν δεν τελειώσει ξαφνικά η βενζίνη ή αν δεν πάθουμε λάστιχο στο δρόμο :P
