Όλα μου τα καλοκαίρια τά ‘χω περάσει στην Καβάλα. Έστω και για μερικές μέρες κάθε χρόνο πηγαίνω και μένω στο σπίτι μας στο Παληό. Αυτή την πόλη ,ακόμα κι αν είμαι φανατική Θεσσαλονικιά, την αγαπάω διαφορετικά απ ότι τη Θεσσαλονίκη. Έχει πολλά πράγματα να μου θυμίσει: Ιστορίες και ανθρώπους που είτε είναι εδώ είτε έχουν φύγει, η Καβάλα δε μ αφήνει να τους ξεχάσω. Έτσι κι αλλιώς το να τους ξεχνάω δεν είναι παρηγοριά. Τους έχω μέσα μου όσο ζωντανούς μου επιτρέπει η μνήμη μου να τους κρατάω.
Αυτή τη φορά που έμεινα λοιπόν μόνη μου περισσότερο καιρό κατάφερα να αξιοποιήσω καλύτερα τη διαμονή μου και πήγα σε μέρη της πόλης όπου δεν είχα ξαναπατήσει, έμαθα πράγματα για το μελλοντικό μου επάγγελμα και είναι ίσως απ τις φορές που η Καβάλα θα μου λείψει περισσότερο μετά την αναχώρησή μου.
Καταρχάς είδα πρώτη φορά το πιο ωραίο μέρος της πόλης, αυτό για το οποίο η Καβάλα είναι Καβάλα κι όχι ίδια με τις άλλες πόλεις. Μιλάω για την παλιά πόλη, εκεί που είναι η εκκλησία της Παναγίας, όπου παντρεύτηκαν οι γονείς μου, ο φάρος, το φρούριο, οι καμάρες και μια θέα που μ' έκανε να νιώσω ότι βλέπω την Καβάλα καθαρά για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Ανακάλυψα βέβαια και πράγματα για τον εαυτό μου, όπως το πόσο ψυχωτική μπορώ να γίνω όταν πορώνομαι με κάτι. Επί 3 μέρες κατασκόπευα ένα παρκαρισμένο ποδήλατο, γιατί σοκαρίστηκα τόσο που είδα τέτοιο ποδήλατο στην Καβάλα που θεώρησα χρέος μου να ανακαλύψω ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης. Έτσι κατέφυγα σ' ένα καθημερινό stalking με πρωινή και βραδινή βάρδια το οποίο όμως αρχικά δεν απέδωσε…(για λόγους σασπένς δεν προδίδω ακόμα το τέλος της ιστορίας).
[είναι και αρειανίδικο- τι άλλο να ζητήσει κανείς!!]
Είδα πόσο εύκολα μπορεί να περνάει η ώρα ακόμα κι όταν είσαι μόνος-η σου όταν υπάρχουν ανηφόρες, κατηφόρες και φυσικά ανοιχτή αγορά: μπορώ να περιπλανιέμαι για ώρες χωρίς να βαρεθώ.
Όσον αφορά στην αγορά, ανακάλυψα επιπλέον τη χαρά του καταναλωτισμού – την οποία ανακαλύπτω ξανά και ξανά σε διάφορες φάσεις της ζωής μου δυστυχώς για το πορτοφόλι μου-. Τα υλικά αγαθά είναι άλλης κλάσης επένδυση αγαπητοί αναγνώστες. Το τσιγκούνικο μυαλό μου αρνήθηκε να δώσει 8 ευρώ σε ταξί και ανάγκασα την Έλενα να περιμένουμε ως τις 7 το πρωί (από τις 6παρα τέταρτο) μέχρι να ξεκινήσουν τα πρωινά ΚΤΕΛ για να γυρίσουμε στο σπίτι. Όταν όμως ήρθε μπροστά μου ο πειρασμός χρώματος κοραλί με top coat που γυαλίζει τα νύχια δε δίστασα να δώσω 30 ευρώ, παρόλο που μια όζα είναι κάτι που προφανώς δε χρειάζομαι αλλά δεν μπορώ και να μην πάρω ;P
Εκτίμησα όσο ποτέ τη Μαρία σε θέματα καθυστέρησης [στα άλλα την εκτιμούσα από πριν ;) ], γιατί συνειδητοποίησα πως σε σχέση με το ΚΤΕΛ Καβάλας είναι συνεπέστατη, αφού τουλάχιστον εκείνη μπορεί να αργεί αλλά κάποια στιγμή έρχεται κάτι που δεν ισχύει για το KTEΛ (καταγγέλλω την καθυστέρηση ή μάλλον την παράλειψη του δρομολογίου των 17:00 την Παρασκευή 12 Αυγούστου που στοίχησε στον Αντρέα μία μέρα λιγότερης παραμονής εις τας Σέρρας).
Έκανα τους φίλους μου να θέλουν να με πνίξουν, βάζοντάς τους να ανεβαίνουν ανηφόρες, σκάλες, βράχια και να περπατάνε όλη την πόλη - όταν αναλαμβάνω χρέη ξεναγού το παίρνω πατριωτικά . Δεν μπορώ βέβαια να ορκιστώ ότι μετά απ’ αυτό θα θέλουν να ξαναέρθουν στην Καβάλα (προφανώς δε θα με προσλάβουν ποτέ σε τουριστικό γραφείο)
Ξαναθυμήθηκα πόσο τέλειο είναι το παρακμιακό beach volley και αναγνώρισα την αξία του να φοράω μπλούζα όταν παίζω – οι παρευρισκόμενοι μπορούν εύκολα να θυμηθούν το συνεχές ανέβασμα του μαγιό που δε μου επέτρεψε να αναδείξω τα skills μου -.
Επιπλέον βρήκα τον πιο κουλ παππού που έχω δει!! Πηγαίνει στο Aqua και χορεύει RnBιδικα με τους κάγκουρες κι όταν βαρεθεί –ποτέ πριν τις 05:00- καβαλάει το IDEAL του και φεύγει- σε ανηφόρα παρακαλώ,(στην Καβάλα είμαστε, παντού είναι ανηφόρα!).
Ένιωσα τον απόλυτο εκνευρισμό όταν για μια φορά στη ζωή μου ήθελα να δω τον αγώνα του ΠΑΟΚ και σ’ όλα τα μαγαζιά έδειχναν τον Παναθηναϊκό! Ίσως καλύτερα να μη μάθαινα το αποτέλεσμα βέβαια γιατί μ’ έτσουξε που νίκησαν είναι η αλήθεια .
Το άρθρο, αναγνωστικό μου κοινό, θα ήταν εξαιρετικά ελλιπές αν δεν αναφερόμουν στην πολυαγαπημένη μου «ΠΡΩΙΝΗ»- εφημερίδα και ραδιοτηλεόραση της Καβάλας. Εκεί και έμαθα ένα σωρό πράγματα για τη δημοσιογραφία και είχα φοβερή παρέα τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω (Αν με διαβάζετε σας στέλνω όλους τα φιλιά μουυυυ :D). Μακάρι οι μελλοντικοί μου συνάδελφοι να είναι σαν εσάς! Τώρα έχω ακόμα ένα λόγο να περνάω πιο συχνά από την Καβάλα.
Κλείνοντας λοιπόν θα χρησιμοποιήσω, όπως συνηθίζω, μια παροιμία που θα προσαρμόσω στην περίπτωσή μου. Μπορεί αγαπητοί μου η περιέργεια να σκότωσε τη γάτα, αλλά δεν σκότωσε τη χοντρόγατα!! Γιατί το stalking μου τελικά απέδωσε και ανακάλυψα σε ποιον ανήκε το πολυπόθητο ποδήλατο! Μπορεί να απογοητεύτηκα ελαφρώς γιατί περίμενα κάποιον γεννημένο μετά το ’85, αλλά τουλάχιστον έμαθα ότι το πήρε από το ίδιο μαγαζί που θα πάρω το δικό μου – με το καλό όοοοταν βρω λεφτά- και εν πάση περιπτώσει τουλάχιστον η κατασκοπία μου είχε αποτέλεσμα και δε θα ζήσω με την απορία να με βασανίζει. Άλλωστε με τόσα αστυνομικά βιβλία που διαβάζω από μικρή δε θα μπορούσα να μείνω αδιάφορη μπροστά σε ένα τέτοιο μυστήριο.
Με τις διακοπές να αποτελούν πλέον παρελθόν επέστρεψα πια στη Θεσσαλονίκη κι έριξα έναν ύπνο στανιαρίσματος. Η σκληρή πραγματικότητα με βρήκε όταν κοίταξα απ’ το μπαλκόνι και δεν είδα τη θάλασσα της Καβάλας. Με αυτή την καταθλιπτική σκέψη κλείνω το άρθρο μου και παραθέτω μια φωτογραφία για να δείτε τι έχουν οι Καβαλιώτες που δεν έχουμε εμείς οι Θεσσαλονικείς..
