Νιαουρίσματα

 Λαλαλαλααλααλαλααλαααλα ή μήπως νιάου; doesn't matter απλά δοκιμάζω το πληκτρολόγιο του λαπ τοπ… απίστευτη λύτρωση να γράφεις σε διαφορετικό υπολογιστή! Αυτή η ώρα του απογευματο -βραδιού (δε λέω σούρουπο για να μην ακουστώ κλαψογραφική) είναι εξαιρετικά βαρετή. Γι’ αυτό είναι η κατάλληλη να ακούσεις pink floyd, για να μετατραπεί η αδράνεια σε ευγενές χαώδες χάσιμο.
 

Αν και σταμάτησα να γράφω στο μπλόγκ δε σταμάτησα να προβληματίζομαι – διάφορα έμπαζε το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, του στυλ: πόσο πρέπει να ξανοίγεσαι στους άλλους, πώς να ξεχωρίζεις τους γκέι από τους στρέιτ και να μην πέσεις στην bi παγίδα, τι απέγινε το “Imagine” που είχαν στείλει στο διάστημα... Επιπλέον ξεκίνησα τα μπάνια στη θάλασσα στην άδεια παραλία της Χαλκιδικής. Ξέρω, έπρεπε να πάω κάπου πιο καγκούρικα να νιώσω λίγο λαϊκό προσκύνημα, αλλά η underground ανατροφή μου με κράτησε σε ασφαλή απόσταση από τα μπιτσόμπαρα.

 Έτσι λοιπόν παρότι είχα θέματα στο μυαλό για να αραδιάσω, ήταν όλα τόσο ανούσια που δεν τους αξίζει κάτι παραπάνω από -καλή ώρα- απλή αναφορά. Νομίζω πως εκείνο το σοβαρό που προβληματίζει και εμένα και όλους μας είναι το τι μας περιμένει. Χαζή έκφραση αυτό το τι μας περιμένει. Υπονοεί μια ηλίθια νομοτέλεια λες κι εμείς κανένα ρόλο δεν παίζουμε στη ζωή μας. Όλα όμως εξαρτώνται από το τι θέλουμε από αυτή.. Να βολευτούμε με μια εύκολη υποτυπώδη δουλίτσα που δε χρειάζεται και πολύ ζόρισμα, να βρούμε ένα σπιτάκι σε μια ήσυχη πόλη, να παντρευτούμε με κάποιον που ταιριάζει στις προδιαγραφές του σογιού μας και ύστερα να φέρουμε σε «αυτόν τον κόσμο τον καλό» παιδιά που θα νιώθουν και θα είναι μια ζωή χαμένα. Όπως κι εμείς, τα παιδιά της περίφημης γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτοί που πρώτα αγωνίστηκαν κι ύστερα αφού ξεθύμαναν πούλησαν ιδανικά και πιστεύω για να αγοράσουν μια θέση στους κοινοβουλευτικούς θρόνους. Η μεταπολίτευση μας έσωσε από τη χούντα αλλά όχι από τα κουσούρια της σύγχρονης Ελλαδάρας, όπου η αξιοκρατία δεν κοιτά βιογραφικό, αλλά το ισχυρότερο κονέ.

 
Πώς θα χωρέσουμε λοιπόν εμείς “ οι νέοι ” σε αυτή την κοινωνία που δεν προνόησε ποτέ για την ύπαρξή μας; Δεν μπορούμε πια «να περιμένουμε» τι θα μας βρει. Δεν μπορούμε πια να είμαστε αδιάφοροι. Γιατί όταν όλο αυτό που συμβαίνει εκραγεί και ισοπεδωθεί – που θα γίνει γιατί δεν απέχουμε πια πολύ από τον πάτο, εμείς θα αγωνιστούμε για να χτίσουμε ένα καινούργιο κόσμο, στον οποίο εμείς θα είμαστε οι πολιτικοί, εμείς οι επιχειρηματίες, εμείς οι εργάτες, εμείς οι πολίτες. Στον κόσμο αυτό δε θα χωράνε πια προδότες κερδοσκόποι. Αυτοί αποφάσισαν να δανειστούν από τη δική μας ζωή, δε θα περιμένουμε να μας την επιστρέψουν, πρέπει να τους την πάρουμε πίσω μόνοι μας.

Ακούω συνέχεια  γνωστούς να μου λένε πως θα πάνε στο εξωτερικό να κάνουνε καριέρα. Ως πότε πιστεύουμε ότι θα ενθουσιάζεται το εξωτερικό με την άφιξή μας και θα μας προσφέρει δουλειές αβέρτα; Όλοι στο εξωτερικό θα βολευτούμε; Κι εδώ ποιοι θα μείνουν, όσοι δεν έχουν λεφτά να φύγουν στο εξωτερικό και οι γονείς μας για όσο ακόμα θα παίρνουν σύνταξη; Αν φυσικά παίρνουν.. Δεν είναι η λύση να σωθούν οι δύο τρεις που θα βρούνε δουλειά κάπου έξω. Πρέπει επιτέλους να φροντίσουμε αυτά τα ιδανικά του έξω που τόσο θαυμάζουμε, να εφαρμοστούν εδώ. Εδώ, στον τόπο που μένουμε. Δε χρησιμοποιώ λέξεις όπως πατρίδες και έθνη. Οι έννοιες αυτές έχουν σαπίσει τόσο πολύ που ντρέπεσαι και να τις λες, γιατί τις έχουν ενστερνιστεί κάτι σιχαμερά ναζιστικά αποβράσματα που παινεύονται ότι παλεύουν με το σύστημα.

 Οπότε να το πρόβλημα: Πώς θα γίνει να αλλάξουμε αυτό τον τόπο; Πώς επιτέλους θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Και πώς νικάς όταν δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που πρέπει να νικήσεις; Εδώ δεν έχουμε απλώς την ανατροπή ενός δικτάτορα, εδώ ο εχθρός είναι η αφηρημένη έννοια του συστήματος.
 
Αϊ συχτήρ (κατάλοιπο τουρκικών σίριαλ), καλά που έρχεται καλοκαίρι και μεταθέτει τους προβληματισμούς για το Σεπτέμβριο. Στρουθοκαμηλισμός ολέ. Μπορεί να βγήκα εκτός θέματος, αλλά δεν είπα ότι έχω θέμα.

 Ίσως από την άλλη να φταίει το ευγενές χαώδες χάσιμο που λέγαμε...